Zwykle do szczęścia potrzeba mi niewiele, w zupełności wystarcza, gdy przystojny mężczyzna jest w bliskim sąsiedztwie, gdy chociażby mówi do mnie "przepraszam" przeciskając się w autobusie, dlatego skalę ilości szczęścia mam ograniczoną. Cóż zatem zrobić, gdy okazuje się, że boski pan Obiekt Westchnień (za którym oficjalnie już przecież nie wodze wzrokiem, który rzekomo jest mi obojętny) ma dnia jutrzejszego zastepstwo w mojej klasie, gdy w końcu po dwóch mesiącach rozwiązała się sprawa moich zajęć na Uniwersytecie i gdy dostałam 4 z historii...a do tego Paweł znów w stolicy Warmii się pojawi? W skali się nie mieści, otóż to. Dlatego pozwolę sobie już odpuscić piątek z PKP, tym bardziej, że główny cel mojej zapowiadanej wycieczki sam zjawi się w Olsztynie. Niestety w piątek, niestety w czasie lekcji. Jakaż to rozterka dla naszej małej Alutki. Jakież rozdarcie, opuscić lekcje byłoby przecież niedopuszczalnym! Jakże to tak?! Z ciężkim sercem dokonała ona jednak nad wyraz szybko wyboru. Któż mógł się spodziewać, że postanowi wyjśc na spotkanie? Żeby jednak nie było, że Alutka to taki mały degenerat, do szkoły pójdzie, na kilku pierwszych lekcjach siedzieć będzie - jako, że tego dnia jest Łacina - ale gdy juz nadejdzie czas, Alutka zrobi myk - myk i tyle ją szkoła zobaczy. No i jest pięknie. Dzisiaj przy okazji siedzenia w czytelni i odrabiania pracy domowej z polskiego, miałam sposobność zapoznania się z pania (a może jeszcze panną:> A stara panna, to uwierzcie mi drodzy moi rzecz najstraszliwsza, najbardziej wredna i sfrustrowana ) Skrzynecką. O matulu, jaka to jest... kobieta. I w moich ustach słowo "kobieta" to poważna obelga. Zapytacie zatem, czym tak powaznie sobie u mnie nagrabiła w ciagu tego krótkiego spotkania, a właściwie minięcia się. Otóż, jak gdyby nigdy nic, siedziałam w wemienionej wyżej czytelni, dokładniej przy komputerze, po lewicy sąsiadując z kolegą Filipem, gdy rozległ się dzwonek i do tegoż pomieszczenia zaczęli gromadzić się uczniowie. Z