Pewna dziewczynka bez brwi

Nooo, słynny OW był w kinie, w kinie było ciemno, ale że życie jest brutalne, to i szansa na to, że znajdę się w promieniu chociażby 3 metrów od OW była porównywalna do tej, że sam OW zwróci na mnie uwagę. Zerowa. Swoją drogą to chyba jest niezła frajda być nauczycielem licealnym. Człowiek się dowartościować może i przy okazji pośmiać z naiwnych uczennic silących się na najrozmaitsze sposoby, by tylko zwrócic na siebie uwagę. Dobrze, ale bez przesadyzmu, Ala dzięki Bogu Obiektów Westchnień ma wiele i na jednym koncentrować się nie musi, przykre wydaje się być jednak, że cechą, która je niewątpliwie łączy, jest to, że w niskim poważaniu mają Alutkę, ale ona do takiej sytuacji przywykła, w końcu kobiecą rzeczą jest cierpieć. A właśnie, ostatnio w kościele znalazłam sobie nowy OW, oprócz dwóch innych wypatrzonych już wcześniej, pojawił się jeszcze sam pan organista:> O wiele bardziej w tym momencie jednak cierpię, nie na samą myśl o tym, jakże niedorzecznie i wyrwane z realiów są moje dywagacje na ich temat, lecz gdy sobie przypominam, że w nadchodzacym tygodniu czeka mnie klasówka z fizyki oraz historii, a jak sobie pomyślę, co powypisywałam na kartkówce z religii, te wersy o tym, że młody człowiek chłonie propagandę jak cielak mleko, to jawi sie przede mną jeszcze rozmowa z księdzem. Liceum zdecydowanie źle na mnie wpływa, powoli wszystko po staremu zaczyna mnie irytować, powoli kończy się dzień dziecka. Dochodzę do wniosku, że ja jednak odosobnienie cenię sobie wysoko, problem cały w tym, że w tej szkole nie ma miejsca, gdzie nie byłoby ludzi. Oni są wszędzie, na schodach, w bufecie, na korytarzu, a ja bym chciała tak usiąść i nie słysząc nic się na nich patrzeć. Jestem zmęczona, przynudzam, wiem. Ogólne przesłanie brzmi: róbta co chceta, tylko do mnie nie podchodźta. Nudzą mnie ich żarty. Wyobrażacie sobie, że przez 1,5 miesiąca można się śmiać z udawania homosia? Ja niestety już od 1,5 miesiąca to sobie wyobrażam. Jak ja nie cierpię kobiet...to jest wręcz organiczna niechęć, kobiety są głu - pie!...chociaż, gdy patrzę na pewien męski przypadek, muszę się zastanowić nad swoim twierdzeniem lub poddać w wątpliwość jego męskość. Naprawdę nie rozumiem, dlaczego dziewczyny są takie, takie...nie wiem jak to nazwać, jedyne co mi na myśl przychodzi, to właśnie wcześniej użyty epitet. Wkurza mnie to, że się do mnie przytulają, w ogóle ich poczucie humoru mnie żenuje i nic na to nie jestem w stanie poradzić, bo nawet nie mam jak się przed nimi ukryć...Przydałoby mi się odwiedzić Toruń...

Skończyło się Truman Show, nie dzieje się nic... i przegralismy wybory. Szkoda gadać... mam ochotę na coś zupełnie nieprzewidzianego.

Powiem wam szczerze, dzień bez oceny w 1LO, to dzień szczęśliwy. Tydzień bez jedynki w 1LO, to tydzień błogosławiony. Niestety tydzień szkolny wbrew pozorom nie dobiegł jeszcze końca. Jutro odpracowujemy 2 listopada, w tym celu przez pierwsze 3 godziny będziemy siedzieć  na lekcjach, choć warto zauwazyć, że frekwencja niekoniecznie tego dnia będzie wysoka i chyba jedynie naiwni pierwszoklasiści dadzą się nabrac na ten numer, a następnie zagonią nas do kina na "Katyń". Zasadniczo nie mam nic przeciwko, piątek planowo nie jest dniem złym, tym bardziej pierwsze trzy lekcje, czyli godzina wychowawcza, angielski i łacina, ale gdyby w tym czasie ktoś miał przesiadkę w Olsztynie, nie sądzę abym gotowa była się poświęcać dobru mojej edukacji. W sumie trochę mnie szczypie to, że ktoś ingeruje w moją wolną sobotę, ale juz niech im będzie, przynajmniej pójdę na "Katyń". Ostatnio pesymistycznie podchodzę do poziomu polskiej kinematografii - choć to bardziej odnosi sie do komedii - mam dziwne, zapewne niczym niepoparte przeczucie, że to kolejny bubel. Zdecydowanie jednak wolę kinowy fotel, od szkolnego krzesła, więc milknę już i nie wybrzydzam. Mam na głowie sprawy inne. Od kilku dni, zajęta byłam szukaniem dla siebie zimowych butów. To wbrew pozorom sprawa nie jest prosta, gdy ma się nogę w rozmiarze 42 w porywach do 43, obuwie bowiem miało swoim kształtem przypominać coś bardziej wysublimowanego niż obuwie ortopedyczne powszchniej zwane glanami, dostępne w szerokiej gamie rozmiarów. Z glanów ogólnie trzeba było wyrosnąć, gdy zamarzyło mi się latanie za panami studentami. W ich wieku bowiem upodabnianie się do wszelkich kultur jest passe, a właściwie dziecinne, nie mogłam sobie zatem pozwalać na takie zdekamuflowanie, trzeba było zacząć nosić obcasy. A to jest rzeź, jeden z kolejnych wynalazków, obok depilatora, stworzony, do głupich torturowania kobiet. Gdy już nauczyłam się nie stawiać nogi pod kątem 90°, okazało się, że w takich butach przejście odcinka z domu do szkoły oznacza polanie się krwi, w ilosciach większych niż z przyczyny działalnosci samego Rambo. Raz, pierwszy i ostatni wybrałam się dnia pewnego w butach na obcasie, piechotą do mojej ówczesnej szkoły, taką karygodna głupotę, niestety przypłaciłam taką iloscią i intensywnością przetarć, że przez 2 tygodnie nie ćwiczyłam na WF-ie, bo ja ogólnie uparta jestem i zamiast na setnym metrze mojej wędrówki wsiąść do autobusu, to ja zacisnęłam jedynie zęby i szłam dalej, cóż... Wtedy oczywiscie zarzekałam się, że nigdy więcej butów na obcasie nie kupię, zresztą rozmiar mojej nogi skutecznie mi to uniemożliwiał, ale kto szuka, ten znajduje, kto prosi, ten dostaje, kto puka, temu jest otworzone. W sumie tak bardzo zawzieta w tych poszukiwaniach nie byłam, tak sie akurat złożyło, że buty kupowała moja mama, to i mi się zamarzyło, ale najsampierw patrzyłam z dystansem, ogólnie żadne mi do gustu nie przypadały, bo ta moda teraz taka dzika, na pseudooficerki ochoty nie miałam, na kozaki a'la pocachontas również, a to wszystko i tak przy hurraoptymistycznym założeniu, że zmieszczę się w 41. Dobrą alternatywą były kalosze, ale ponoć przy większych mrozach guma pęka, to nie chciałam się porywac na takie prowizoryczne rozwiązania, a importowanie gumofilców z Rosji mogło mnie finansowo przerosnąć. Po obejsciu większość sklepów obuwniczych w Olsztynie, jak to bywa, w zrezygnowaniu kompletnym trafiłam do  C.H. Alfa. I to okazało się być decyzją najlepszą tegoż dnia, gdyż tam w końcu odnalazłam swoje przeznaczenie na sezon jesien - zima 07/08 w postaci brązowych kozaków...na obcasie, w rozmiarze 41, ha! Czyli jednak nie jestem skazana na lateksowe kozaczki z allegro, hurra! Ciekawe czy OW idzie jutro do kina :>

"Szansa" i "zaufanie" - dwa słowa, które uderzyły we mnie najbardziej podczas czytania komentarza. Chyba przeginam, ale czy do tej pory nie zachowywałam się tak samo? Złoszczę się, wkurza mnie to, że dałam się znaleźć. Ktoś tu mówi mi o szansie, o zaufaniu, po co tak wielkie słowa? Po co w ogóle słowa o takim znaczeniu. Do tej pory żyłam spokojnie, wyładowywałam się na blogu,zazwyczaj oszczędzajac tym samym zwykłych ludzi, a teraz pojawia się ktoś i mówi mi, że nie powinnam, że muszę się zastanowić nad tym co robię, wykorzystac jakąś szansę. Ograniczona, czuję się niesłychanie ograniczona, a przede wszystkim zdezorientowana. Żywię też pewien strach przed tym, że z przekory pisać nie przestanę, a wrecz przekroczę pewną granicę przyzwoitości. Znaczną część moich uczuć dominuje również pewna obawa, że jak już wspominałam robię z siebie błazna. Gdybyście się mnie spytali, jak to jest kopać swój własny grób, nie wiedziałabym co odpowiedzieć. Tak naprawdę chyba nie zdaję sobie sprawy z mojego położenia. Bo to ciągle jest dla mnie zabawne, czy jednak zabawne jest dla nich? Tych, którzy czytają i widzą mnie na codzień? Czy nie nadejdzie taki dzień, gdy zamiast pobłażliwego uśmiechu ktoś powie mi, że przegięłam? Ja oczywiscie, mogę przystopować, mogę pisać, że każdego poranka, gdy siedzę w kościele wzrusza mnie widok dwóch staruszków, którzy ostatkiem sił człapią do pierwszej ławki, ale takie tematy szybko mi się skończą(napisałabym, że kiedyś staruszkowie kojfną, ale nie wszyscy lubia czarny humor), bowiem wzruszam się ciężko, a pisanie o złotej jesieni myślę, że mija się z celem. Zasadniczo chyba należałoby sobie zadać pytanie, czy komuś w ten sposób szkodzę. Wiem, że czasami opisując pewne perypetie mogłam balansować na granicy, mogłam być za dosłowna, ale nigdy nie chciałam zdradzić niczyjej tożsamości(oprócz swojej, lecz nie w sensie dosłownym). Oj plączę się chyba w zeznaniach. To prawda z podawaniem nazwisk nauczycieli mogłam przesadzić, to prawda, że nadgorliwość jest gorsza od faszyzmu. Chciałam jedynie osadzić swoje przeżycia w określonym miejscu i czasie, z prawdziwymi bohaterami. Skąd mogłam przypuszczać, że ci bohaterowie są entuzjastami googli. Rzeczywiście, myślenie nie boli, iluż niezręcznych sytuacji mogłabym uniknąć, gdybym się minimalnie wysiliła. Teraz czuję się jak głupi szczeniak. Z jednej strony chcę się zbuntować, z drugiej słyszę slogany o "szansie" i "zaufaniu", życie to jakaś kpina.

A to i tak zapewne jedynie poczatek, pierwsze minuty przed momentem kulminacyjnym...BIM - BOM. 

Lubię piątki, kocham piątki, piatki są cool, wypasione, wyczesane i zajefajne, bo człowiek juz lezy, tydzień się kończy, a tu mu jeszcze dokopią. Jednak nie jest źle, drodzy moi, źle nie jest, rzeczywiście leżę, ale to akurat nie mnie kopią. W 2 miesiącu szkoły niektórym zaczyna chyba juz się klarować ocena na półrocze, niejaki Mateusz P. pseudonim Benek na swoim koncie z przedmiotu matematyka, ma już uwaga, 3 pały. 2 z odpowiedzi i jedną z plastyki, czyli malowania w zeszycie od wcześniej wspomnianego przedmiotu. Gorliwy uczeń, swoją drogą, myślałam, że padnę ze śmiechu, gdy pan profesor, którego nazwiska nie można wypowiadać, bo budzi ono grozę równą do tej jakiej doznawali starożytni podczas śledzenia przedstawień w greckim theatronie, powiedział, że nadgorliwość jest gorsza od faszyzmu, bowiem jak juz państwo czytali, porównywałam go do faszysty. Ale nie ma co się z kolegi nabijać, ja byłam bliska uplasowania się w rankingu zaraz za naszym Benkiem, jednak zachowałam krew zimną, nie wiedziałam jak się nazywam, ale wzór skróconego mnożenia stojąc przy tablicy pamiętałam. Ogólnie zaobserwowałam, że pana profesora denerwuje niesamowicie, gdy ktoś nie wykazuje przy tablicy żadnych oznak myślenia, jesli jest ich chociaż trochę, on owszem pomaga. To może brzmieć bardzo dziwnie, ale ja tego faceta lubię, on zna się na tym co robi, jest kompetentny i słusznie wiedzę egzekwuje. Raz wspominał, że uczył w SP 30 to się ino aż przestraszyłam, bo moi bracia, też już jakiś dłuższy czas temu, chodzili do tej szkoły, ale prawdopodobieństwo, że on ich uczył no, a co wiecej zapamiętał nazwisko jest małe, choć nie byli oni raczej uczniami, których zapomina się po takim okresie czasu. Powiem wam rzecz jeszcze bardziej kontrowersyjną. Ja tego człowieka nie wymieniłabym na żadnego innego matematyka, no, może miałabym pewne wątpliwości, gdyby pan Obiekt Westchnień miał mnie uczyć, ale obawiam się, że takiej szkoły zycia jak przy Stachurskym, to ja bym nie przeżyła. Dlatego jakiez było moje obruszenie, gdy wyżej wymieniony pan, na samym poczatku dzisiejszej lekcji powiedział, że jeśli chcemy zmiany nauczyciela, to mamy napisać podanie, a on to bez problemów podpisze. Jakaż złość, że w naszej grupie znalazł się jakiś wywrotowiec, który komuś doniósł, by ktoś powiedział do słuchu Stachurskiemu, że powinien się nad sobą zastanowić. To znaczy, z tym wywrotowcem to też tak nie do końca wiadomo, ja bym bardziej przyczyny tej poczatkowej przemowy doszukiwała się w porannej lekcji z panią pedagog. Matko Boska! Do bycia pedagogiem, chyba trzeba miec jakieś specjalne predyspozycje. Predyspozycje wybitnie mnie irytujące. Oprócz tego, że próbowała nam przez 30 minut wmówić, że jest naszym przyjacielem i zawsze zaprasza do siebie na herbatkę (wyobrażacie sobie ile ona tych herbatek musi dziennie pić?)(poza tym ja mam złe doświadczenia z herbatkami:P), to rozdała jeszcze jakieś durnowate kwestionariusze, które zmusiły mnie do wepchnięcia sobie pięści do ust, by nie zacząć krzyczeć z irytacji. Ja bardzo przepraszam, nie życzę sobie odpowiadać na takie pytania nawet anonimowo, bo to czy ja jestem kryptoalkocholikiem, czy kryptonimfomanką, to to jest moja i wyłącznie moja prywatna sprawa. Ot co i nie lubie być zamieniana w statystyczne cyferki. Ale zeszłam z tematu, rzecz w tym, że gdy tak przez te 30 minut nas przekonywała, to tam trochę chóralnie chlapnęliśmy, że pan Stachursky to człowiek dość trudny, a to wiadomo, takie stworzenia, jak szkolne pedagogi, to tylko czychają, żeby wkroczyć do akcji. Ja jeszcze raz powtarzam, maturę zdać zamierzam i jestem pewna, że ten człowiek będzie mi w tym celu sprzymierzeńcem. Ewentualnie postara się bym materiał opracowała dokładniej usadzając mnie, w którejś klasie, ale mature z matematyki przecież zdam, chyba, że dotrwam do kolejnej reformy systemu, gdzie już ta matematyka nie będzie wymagana:> Ale w tej szkole trwać to sama przyjemność. Ta szkoła o ucznia dba, jest o niego zaborcza. Zaborcza do tego stopnia, że wydostanie się z niej podczas zajęć lekcyjnych bez zwolnienia jest niemalże niemożliwe. Zdecydowanie niewykonalne dla grzecznych dzieci. Nikt jednak nie ośmiela się twierdzić, że ja jestem dzieckiem grzecznym, a tym bardziej poukładanym. Kilka upadków z wózka musiało zrobić swoje, blizna na czole po zderzeniu z huśtawką również musi mnie jakoś usprawiedliwiać. Oj bo to było tak. Narzeczony na przepustkę wychodził:P Żartuju, ale to, że chodziło o mężczyznę jest tropem dobrym. Zbiegło się akurat w czasie, że Paweł miał znowu przejazdem być w Olsztynie, na początku mielismy się spotkać w sobotę, to jednak nie wyszło, zatem kolejna koncepcja to było spotkanie niedzielne, ale o tym, że jednak tej koncepcji w zycie nie wcielę dowiedziałam się o godzinie wczesnoporannej - późnonocnej tego dnia. Stanęło w końcu na tym, że Paweł owszem w Olsztynie miał być, lecz dopiero w poniedziałek i niestety w godzinach moich zajęć lekcyjnych. Co było robić? Chyba nikt nie spodziewa się, że opusciłam bezradnie ręce. Otóż sięgnęłam nimi po plan zajęć i zaczęłam kombinować. W godzinach przesiadki (11:30 - 14:30) miałam 3 lekcje, w tym 2, których opuszczenie było mi nie na rękę. Pierwszą z tych 3 lekcji była lekcja WF-u dylematu w związku z koniecznością opuszczenia jej wielkiego nie miałam, z wyłudzeniem zwolnienia od mamy zresztą też. Natomiast pojawiał się problem natury innej, problem powyginanej siatki okalającej szkolne mury, która świadczyłaby o tym, że jedynym sposobem nielegalnego wydostania się poza teren 1LO będzie właśnie wspinaczka po tej siatce. I to był problem rzeczywisty, na tyle duży, że jego rozwiązania postanowiłam szukać jeszcze niedzielnego poranka. W głowie tliło mi się, że gdzieś za salą gimnastyczną, jest teren prowizorycznie ogrodzony z powodu sasiadującej budowy, dlatego też większość swojej uwagi skupiłam na zbadaniu tego jak się mogę przedostać tą drogą. Porą późnego poranku powiedziałam mamie, że idę do koscioła i wyjątkowo kłamstwem to nie było, w końcu kościół to kościół, tyle, że o pół miasta dalej. Po kościele, jak każdy porządny obywatel wybrałam się na niedzielny spacer. Spacer zwiadowczy wokół 1LO. I niestety dobrych wiadomosci nie miałam. Od strony komendy policji, ogrodzenie przejść się dało, ale robiło się to vis a vis okna sali gimnastycznej, a co najważniejsze 5 metrów dalej jawiło się ogrodzenie kolejne, tym razem już z widokiem na inne okno, w którym urzędować mogła równie dobrze sama pani dyrektor. Musiałam skapitulować i swój plan zmodyfikować. Przyjęłam założenie, że to nie ja będę z terenu szkoły uciekać, lecz na ten teren wprowadzę samego Pawła. W jaki sposób, tego już nie wim, kazdy plan w końcu musi mieć swoje słabe punkty;) Mimo tego, że moja wiedza na temat tego jak się z nim spotkam niewiele zmieniła się względem tej sprzed kilku godzin, napisałam do niego smsa, że tak, owszem, spotkamy się. A było to ogromnie wątpliwe, okazywało się bowiem, że uczęszczam nie do liceum, lecz najwyraźniej do aresztu śledczego, albo zakładu zamkniętego dla osób niekoniecznie na umyśle zdrowych, gdzie okna są zakratowane, boisko ogrodzone, a wyjścia strzeże pan ochroniarz (swoja droga nawet nie wiem jak się nazywa, karygodne zaniedbanie! A mieć u pana ochroniarza jakieś względy byłoby chyba bardzo korzystnym:P). Oczywiście, gdyby sytuacja była dramatyczna, ja byłabym zdesperowana, to odstawienie teatrzyku pt. "o jej zaraz zemdleję" byłoby całkiem realne, ale na zwolnieniu z dwóch ostatnich lekcji niespecjalnie mi zależało, a i takich ostatecznych rozwiązan wolę unikac lub zostawiać jej na później.  Pomimo tego, że rozwiązania tej sytuacji gorączkowo szukałam, nie nadchodziło ono, postanowiłam spradzić, co przyniesie jutro. Wraz z poniedziałkiem, znów wróciłam do koncepcji, w której to ja uciekam z terenu szkoły. Tego dnia miałam bowiem aż dwa WF-y i w czasie pierwszej godziny spokojnie na dworzec dotrzeć bym mogła, a już godziną drugą spokojnie gospodarować przebywając z Pawłem. Kwestia tego jak się wydostanę, nadale jednak pozostawała zagadką. Postanowiłam zasięgnać wiedzy szkolny kolegów, w końcu męski intelekt coś znaczy. Zostało mi doradzone, abym spróbowała przecisnąć się pod furtką od boiska.

Cóż, najpierw się zaśmiałam, ostentacyjnie w głowę popukałam, po czym spojrzałam na kolegę i dostrzegłam, że on nie żartuje. Zasadniczo postanowiłam nie brać tego rozwiązania pod uwagę, to też nadal próbowałam coś wykombinować. Moje możliwości kombinatorskie niestety powoli się jednak kończyły, a czas boleśnie się kurczył. Nadeszła godzina WF-u, zwolnienie dałam i trafiłam do szatni, gdzie koczowała już stała liga "schorowanych" koleżanek. W całej swojej desperacji powiedziałam im wprost, jaka jest sytuacja, ale niestety, czego można wymagac od kobiet, zaśmiały się jedynie i przybrały swoje durnowate miny, z których prześwitywała pustka...o dziwo jednak jedna zakomunikowała, że też się musi wydostać, przy czym naiwnie wierzyła, że zrobi to wejściem głównym. Dobra, przytaknęłam jej, a nuz się uda, pomyślałam. Zeszłyśmy do hadesu (podziemia naszej szkoły). Idziemy, idziemy, jak gdyby nigdy nic, bo to akurat legalne nawet było, gdy wtem w bufecie widzimy nikogo innego jak naszego wychowawcę. Wychowawca stoi plecami z panią bufetową coś negocjuje, a co robią dziewczynki? No dziewczynki, w nogiiiii! I tak mając gdzieś to, że biegnąc, zupełnie niespodziewanie, możemy zwrócić na siebie uwagę, dobiegłyśmy do toalet, schowałyśmy się w kabinach i zaczęłyśmy się chichrać. Przeczekałyśmy jakieś 10 minut, uspokoiłyśmy się, koleżanka oczywiście w międzyczasie musiała sobie zmienic tapetę i zaczęłyśmy się wychylać zza drzwi, gdy zobaczyłyśmy, że Dreikopel wchodzi na górę, wyszłyśmy i również, powoli, kocimi ruchami zbliżałyśmy się ku wyjściu. Niestety pan ochroniarz okazał się niezawodny. Chyba dobrze mu płacą, siedział na swoim miejscu i czytał gazetę. Powiedziałam Nikoli, że odpuszczam i będę się przeciskać, na co ona zrobiła minę jakbym miała pobic samego ochroniarza, ale dzieki Bogu poszła ze mną przed furtkę. Własciwie wyjścia były dwa, owszem, oprócz przeciskania się, można było się po siatce wspiąć, ale tutaj haczyk był następujący, siatka trzęsła się niemiłosiernie i niosła po ścianie bardzo charakterystyczny dźwięk, który był wystarczająco słyszalny w klasach od strony frontowej. Nie należę również do osób specjalnie wysportowana, dlatego takie rozwiązanie mogło mi sprawić problem. Sposób "na szczupaka "( choć w moim przypadku to było bardziej na "morsa") przez dolny otwór był z pewnością łatwiejszy...no, tyle, że tutaj wchodziło pewne ograniczenie, bowiem otwór miał swoją wymierną objętość i nie wiadomo, czy gdybym miała 10 kilo więcej również bym mogła sobie pozwolić na taką zabawę bez ingerencji szkolnego konserwatora, czy tez ślusarza. Co tu dużo mówić, byłam zdecydowana, co prawda obawiałam się, że w kazdej chwili przed moimi oczami może się pojawić Dreikopel, jak bowiem uprzedzał, bardzo lubi spacery wokół terenu szkoły, ale zdążyłam już to wliczyć w potencjalne koszta. A było warto;) Choć zostałam zaciagnięta niemalże siłą do McDonalda i zmuszona do zjedzenia loda, bardzo sobie chwalę to spotkanie. Ogólnie to był niesamowity zastrzyk adrenaliny, intrygujące uczucie, że jak wrócę mogę od razu trafić do białego pokoju i znów krzesełko w krzesełko z Dreikopelem gawędzić, lecz pewnie już nie tak miło jak za razem pierwszym lub co gorsza trafić na herbatkę do pani pedagog. Nic podobnego jednak się nie stało. Na chemię spokojnie zdążyłam, lecz i tak skupić się na niej nie mogłam, więc zasadniczo jeszcze jedna godzina w towarzystwie Pawła raczej nie zaważyłaby na mojej przyszłości w dziedzinie edukacji. Czy kogoś zdziwi jeśli powiem: "ja chcę jeszcze raz!"? A i ogólnie jestem teraz bohaterem narodowym w klasie. Oj dzieci, dzieci...

A skoro już takie dziecko z marginesu jestem, to nie omieszkam złamać ciszy wyborczej;)

SEJM

1 - LEGNICA - Jerzy LIBER - (poz. 2 prezes oddziału jeleniogórsko-legnickiego)

2 - WAŁBRZYCH - Roman ŁAMBUCKI - (poz. 2 prezes oddziału wałbrzysko-kłodzkiego)

3 - WROCŁAW - Maciej BOJANOWSKI - (poz. 2 wiceprezes UPR)

4 - BYDGOSZCZ - Wojciech Wilkowski - (poz. 3 prezes okręgu kujawsko-pomorskiego)

5 - TORUŃ - Jacek HOGA - (poz. 2 sekretarz oddziału toruńskiego)

6 - LUBLIN - Ewa OSTAŃSKA-MULHERRON - (poz. 4 członek UPR)

7 - CHEŁM - Lidia PALIKOT - (poz. 6 członek UPR)

8 - ZIELONA GÓRA - Jerzy PATELKA - (poz. 2 członek UPR)

9 - ŁÓDŹ - Magdalena KOCIK - (poz. 2 członek UPR)

10 - PIOTRKÓW TRYBUNALSKI - Piotr MALINOWSKI - (poz. 2 członek UPR)

11 - SIERADZ - Anatol HALAMUS - (poz. 3 członek UPR)

12 - CHRZANÓW - Marcin BAJER - (poz. 2 członek UPR)

13 - KRAKÓW - Stanisław ŻÓŁTEK - (poz. 1 wiceprezes UPR)

14 - NOWY SĄCZ - Andrzej Paciej - (poz. 3 członek UPR)

15 - TARNÓW - Paweł WIECIECH - (poz. 4 członek UPR)

16 - PŁOCK - Dariusz WIECZOREK - (poz. 3 prezes okręgu mazowieckiego)

17 - RADOM - Waldemar RAJCA - (poz. 2 prezes oddziału radomskiego)

18 - SIEDLCE - Krzysztof PAWLAK - (poz. 2 wiceprezes okręgu mazowieckiego)

19 - WARSZAWA I - Wojciech POPIELA - poz. 1 prezes UPR)

20 - WARSZAWA II - Michał BIEGAŁA - (poz. 3 prezes oddziału podwarszawskiego)

21 - OPOLE - Mieczysław MALIK - (poz. 2 członek UPR)

22 - KROSNO - Marian DUBNIEWICZ - (poz. 2 członek UPR)

23 - RZESZÓW - Krzysztof MAZUR - (poz. 4 bezpartyjny, popierany przez UPR)

24 - BIAŁYSTOK - Paulina KUŹMIEROWSKA - (poz. 2 członek UPR)

25 - GDAŃSK - Janusz KORWIN-MIKKE - (poz. 1 członek UPR)

26 - GDYNIA - Krzysztof PAPROCKI - (poz. 2 członek UPR)

27 - BIELSKO-BIAŁA - Wiktor SZKLORZ - (poz. 8 członek UPR)

28 - CZĘSTOCHOWA - Stefan KRAMARSKI - (poz. 2 członek RG UPR)

29 - GLIWICE - Sławomir SŁAWSKI - (poz. 1 prezes okręgu śląskiego)

30 - RYBNIK - Czesław STAROSTA - (poz. 1 wiceprezes okręgu śląskiego)

31 - KATOWICE - Tomasz BRZEZINA - (poz. 2 sekretarz generalny UPR)

32 - SOSNOWIEC - Grzegorz JASZCZURA - (poz. 1 wiceprezes okręgu śląskiego)

33 - KIELCE - Czesław DUDEK - (poz. 2 prezes okręgu świętokrzyskiego)

34 - ELBLĄG - Kamil PAWELAK - (poz. 2 członek UPR)

35 - OLSZTYN - Michał WOJCIECHOWSKI - (poz. 2 członek UPR)

36 - KALISZ - Dawid RUBIŃSKI - (poz. 1 wiceprezes okręgu wielkopolskiego)

37 - KONIN - Jan GRAD - (poz. 3 członek UPR)

38 - PIŁA - Bolesław WITCZAK - (poz. 2 prezes oddziału szamotulskiego)

39 - POZNAŃ - Grzegorz GROCKI - (poz. 1 skarbnik UPR)

40 - KOSZALIN - Andrzej TURCZYN - (poz. 1 członek RG UPR)

41 - SZCZECIN - Jan GŁADKOW - (poz. 2 bezpartyjny, popierany przez UPR)

SENAT

4 - BYDGOSZCZ - Roman PUCHOWSKI (członek UPR)

8 - ZIELONA GÓRA - Rafał ZAPADKA (sekretarz okręgu lubuskiego)

9 - ŁÓDŹ - Andrzej GRZELAK (członek UPR)

13 - NOWY SĄCZ - Kazimierz FAŁOWSKI (członek UPR)

16 - RADOM - Jarosław KOWALIK (członek UPR)

20 - OPOLE - Cezary NIEDŹWIEDZKI (członek Prawicy RP)

23 - BIAŁYSTOK - Jarosław POTERAJ (bezpartyjny, popierany przez UPR)

31 - SOSNOWIEC - Tomasz SKÓRA (członek RG UPR)

36 - KONIN - Bartosz JÓŹWIAK (członek UPR)

37 - PIŁA - Witold ŻÓŁĆ (członek UPR)

38 - POZNAŃ - Lucyna SCHARF-ROTNICKA (członek UPR)

40 - SZCZECIN - Krzysztof BUKIEL (bezpartyjny, popierany przez UPR)

Zatem ludzie spełnijcie swój obywatelski obowiązek, ale z głową, żebym za swoich czytelników wstydzić się nie musiała;)

O kurczę, niech mnie kule biją, niech mnie zabiją. Właśnie spostrzegłam, że pod wpisem "Spotkanie z czytelnikiem" pojawił się komentarz, którego włascicielem jest sam Władca Pierścieni. Mein Gott! No zero dyskrecji, no niechby się ukrywał, nie komentował, bo to człowiek takie fałszywe poczucie wolnosci słowa jeszcze posiadał, ale nie...co za ludzie. Pal sześć wolność słowa, co teraz, po napisaniu TEJ notki ze mną będzie?!

Dzisiaj, w ramach comiesięcznego wyrzutu sumienia, postanowiłam zmienić swoje życie po raz kolejny (może ktoś liczy?). Chciałam zostać skinem. Bo skin to chłop swoiski, o czystość dba i wspiera polski przemysł browarniczy. W celu realizowania mojego szczytnego celu weszłam na stronę Narodowego Odrodzenia Polski, a następnie na portal nacjonalista.pl. Ja dziecko przekorne jestem i pomimo tego, że od lat najmłodszych system edukacji starał się mi wpajac, że nacjonalizm jest be fe i de, miałam zdanie odmienne, jednak, gdy weszłam w galerię tegoż portalu, to tak jakoś musiałam się zastanowić nad moim nowym powołaniem.Zdjecie pierwsze prezentowało 3 napakowanych, na łyso ogolonych facetów z piwem, 4 napakowanych, na łyso ogolonych facetów z piwem na zdjęciu drugim, o! kilkunastu napakowanych, na łyso ogolonych facetów z piwem, plus dwie tlenione blondyny...z piwem. Musiałam skapitulować i niestety uwierzyć w stereotyp tępego kibola z bejsbolem, który na ustach wiecznie nosi zdanie "Polska dla Polaków" (najczęściej zresztą pisane małą literą). Wiecie, ja do Żydów i murzynów wiele nie mam, większość z tych, do których coś mam już nie żyje, ale tak mi sie podobała stanowczośc łysych chłopców jakaś taka ich pierwotność i to, że lubia niebieskookie blondynki:P, kiedys nawet marsz w Olsztynie zrobili przeciwko aborcji...i pedalstwa nie lubią. Jednak widok ich średnio inteligentnych min, tak jakby mnie zniechęcił. Zresztą ten nacjonalizm, gdyby sie tak nad tematem pochylić, to też sprawa nie jest za ciekawa. Nacjonalizm (w bardzo dużym)≈ nazizm, a nazizm (ni mniej, ni więcej, tylko właśnie) = narodowy SOCJALIZM. A czym jest socjalizm i co się za nim kryje, wszystkie Burki we wsi wiedzą. My socjalizmu nie lubimy i nie chcemy mieć z nim nic współnego, o! Dlatego dzieci kochane, ja wam naprawdę z serca swojego szczerego radzę, nie głosujcie ani na Kaczyńskiego, ani na Tuska, ani na Wojtusia O., ani tym bardziej na najsłynnejszego polskiego mulata, bo to wszystko są socjalisty i komuchy, gdyby tak przejrzec ich listy, członków PZPR znalzłoby się conajmniej tylu, co posłów obecnej kadencji, o tajnych współpracownikach nie wspominając. Ja wiem, nikt nie lubi jak się mu rozkazuje, ale ja jedynie dobrze radzę, UPR państwo drodzy, UPR w Komitecie wyborczym LPR, lista nr 3. Jeszcze apropo tego zmieniania życia. Niby żartem z tymi skinheadami, ale naprawdę, czuję realną potrzebe zrobienia czegoś z sobą. Jak zwykle chciałabym powiedzieć, że nie będę tyle siedzieć przed komputerem, że będę o godzinie wczesnej zasiadać do lekcji, głupich seriali ogladac nie będę, lecz to jest tak poważna część mojego życia, że kwestia zmienienia tego w moim zyciorysie jest bardzo, rzekłabym rzecza karkołomną. Muszę to jednak zrobić, wziąć się za siebie. Dostałam kpiąco nazywaną "ocenę pozytywną" z biologii, że jestem zdruzgotana nie powiem. Że profesja nauczyciela powinna zostać dodaną do zawodów o podwyższonym ryzyku również nie powiem, bo jeszcze ktos doszukałby się w tym groźby. Rzeknę jedynie, że jestem zła na siebie, jestem wręcz wściekła, bo na samym poczatku juz zaczynam sobie urządzać wakacje. Jutro zapiszę się do biblioteki na pieczewie, moje ambitne plany przewidują, że każdego popołudnia będę tam się uczyć (tak, w tym momencie można się smiać). Muszę. Inaczej nie dojdę do niczego. Czuję, że się cofam. Wróćmy jednak kilka linijek wyżej. Dlaczego nagle boję się, że ktoś mógłby doszukiwać się groźby. Stało się, na dzisiejszej informatyce musiałam stracic złudzenie, że Dreikopel jest jedyną osobą z grona pedagogicznego, która zna adres mojego bloga. Pan profesor Bogdanowicz również posiada tą wiedze. Tym razem to nie była pogadanka face to face, że akurat byliśmy przy temacie bezpieczeństwa w sieci, poruszył kwestię blogów i wpisów na forach. Dokładnie wytłumaczył nam, że powinniśmy zdawac sobie sprawę z tego, że nauczyciele to tez ludzie, że choć może sami nie posiadają manii na sawoim punkcie nie nie wpisują w google co rusz swojego imienia i nazwiska , to niektórzy posiadają dzieci, które czasami się tak bawią, że ogólnie google to właściwie taki swoisty IPN i czasem zupełnie nieumyślne wpisywanie pewnych fraz może doprowadzić do szokujących wyników. Nieświadomie także przyspożył mi 29 zbędnych kłopotów. Powiedział abyśmy spróbowali poszukać swoich wypowiedzi w internecie i niestety, mój rezolutny kolega, Jakub M. sasiadujacy ze mną monitorem, pamietając, że mam bloga o bliżej nieznanym adresie wpisał pamiętną frazę "SS - mańska przeszłośc", na co chyba nawet w pierwszym wyniku został wyświetlony mój blog. Czasami myślę, jak wielka prawda w Biblii jest zawarta, że grzeszące członki należy uciąc. Co prawda gatunek ludzki wymarłby wtedy szybciej niż dinozaury, ale przynajmniej Ala by sobie aż tak życia nie utrudniała. Język, mój język jest zdecydowanie za długi, jakim zbawieniem byłaby dla mnie częściowa amputacja. Proszę się jedna nie obawiać, do van Gogha mi jeszcze trochę brakuje. Ale wracając do tematu, dzięki Bogu zdołałam zachować zimną krew, szybciutko bloga w opcjach ukryłam i pan Jakub czytał jedynie do momentu, odświeżenia strony a później to już tylko "strona o podanym adresie nie istnieje". Cóż, tak bywa, w związku z zaistniałą sytuacją zauważam konieczność ukrywania się jeszcze przez tydzień, później mam nadzieję, wszyscy dojdą do wniosku, że mój blog stracił rację bytu. Przykre trochę, że anonimowi czytelnicy również takiego przekonania nabiorą, ale niestety widać musi to być nauczka na przyszłość. Myslałam też nad tym co by wprowadzić hasło, ale wtedy już kompletnie bym grono czytelników zawęziła, zostanę zatem przy ukrywaniu się od czasu do czasu. Ogólnie w tamtym momencie, gdy Bogdanowicz mówił o blogach, a właściwie mówił o moim, tyle, że jedynie dwie osoby w sali o tym wiedziały, poczułam, że robię z siebie błazna. Potwornego, ta świadomość jest bolesna. Jakże żałosne jest to moje wyliczanie w kim aktualnie jestem zakochana, ale z drugiej strony jeśli to niesie komuś radość, to czemu nie? Dystans do siebie to bardzo pożadana sprawa, buraków nikt nie lubi, ale z drugiej strony idioci też specjalnym powodzeniem wśród społeczeństwa się nie cieszą...Jednak zawsze w jakiś sposób ceniłam sobie postać Stańczyka, to w sumie musiał być mądry facet, inaczej szedł pod topór...

Z wycieczki wróciłam, nikogo nie zabiłam, a nawet wbrew temu, nastrój miałam dobry. Co nie oznacza, że 24 godziny później bilans ofiar śmiertelnych by się nie zmienił. Zmienił się natomiast wyraz mojej twarzy, gdy już włączyłam komputer, GG odpaliłam, a moim uczom ukazał się komunikat, że jestem żeńskim narządem rozrodczym. Nadawcą była przeszłość. Koleżanka Justyna H. I nazwanie mnie tym mianem, widać nie wystarczało naszej Justynie, gdyż po pewnym czasie wysłała mi linka do strony http://tinyurl.com/2pavxt. Jako, że wiedziałam iż koleżanka nie jest biegła w generowaniu wirusów, weszłam. Zaskoczenia nie było, bo wcześniej podobny link Justyna wstawiła do opisu i jedynie wtedy, gdy otworzyłam stronę, w pierwszych kilku linijkach zaczęłam się bać. Swoją drogą fajna zabawa;) Tak i na tym na razie Justysia nam spoczęła, choć jej opis do niedawna przestrzegał, abym się miała na baczności. Natomiast zmusiła mnie bym zaczęła myśleć. Przez dwa dni mnie nie było, wyjatkowo, przez dwa dni z nikogo nie szydziłam, a tu na powitanie taki epitet. Cóż ja, człowiek bez skazy, dziewica czysta(gdy od święta nogi umyję), mogłam jej zrobić, że nagle, po 3 miesiącach znów pojawiłam się w jej świadomości, wiecej, moja osoba sprawiła, że wysiliła się ona, by mnie poinformować, że jestem, cytuję: "pizda". Niestety, musiałam nad ta kwestią pomyśleć. To prawda, kiedyś zakwalifikowałam ją jako "emo", ale czy emo mogło być powodem do takiej fatygi? Dziwne, za czasów gimnazjum Justyna była całkiem spokojną osobą, bardzo utalentowaną w dziedzinie rysunku, lecz co tu ma rysunek do rzeczy...naprawdę, nie spodziewałam się z jej strony takiego ataku, aczkolwiek prawdopodobnie są jakies okoliczności, o których ja nie wiem, a które mogą ją tłumaczyć, choć braku kultury niewiele rzeczy w stanie jest usprawiedliwić. Justysia, nie martw się, wszyscy jesteśmy emo:>

A tak między nami, tymi, którzy są przekonani, że przypominam coś więcej niż narząd rodny, powiem, że wycieczka była kapitalna, w pełnym tego słowa znaczeniu. Dawno się tak nie bawiłam, dawno tyle osób nie miało sposbnosci zobaczyć moich żółtych zębisk wyszczerzonych w tak szerokim uśmiechu. Co prawda bruderszaftów z opiekunami nie było, ale liczę, że to kwestia czasu:P Ogólnie z tego, co moje tajne źródła informacji mówią, to tych bruderszaftów było niewiele i wszystkie poza naszą klasą. No proszę, jak dyscyplina. Za 9 miesięcy równiez nikt nie spotka się na porodówce, więc można mówić o sukcesie wychowawców:P A właśnie, wychowawcy...choć okazało się, że nie będzie ich 8, lecz o trzech mniej, to ten niedomiar z pewnością został mi wynagrodzony, tym, że jednym z nich był nie kto inny jak mój najnowszy obiekt westchnień, ten sam, którego bezczelnym spojrzeniem molestowałam na kazdej przerwie. Jakaż to radośc dla mych oczu była. A jakaż radość nieopisana, gdy grał mecz z męską częścia wycieczki. Jak zwykle niezawodny okazał się Nikoś, choć może mieć pretensje, że na tej wycieczce był rzecza najbardziej przechodnią, to spełnił się w swej roli idealnie. Własciwie zrobiłam własnymi rękoma może 0,01, nie wiecej, ze wszystkich tych zdjęć, które przyniosłam, ale nie fotograf się liczy, lecz obiekty fotografowane...Teraz mam co powiesić nad łóżkiem:P Szczerze, odpowiadał mi ten stan rzeczy, że no mówiąc dosłownie znalazłam sobie murzynów, którzy chcieli robić zdjęcia, bo ja to leń jestem i nieśmiała do tego, to bym miała co najwyżej całą serię zdjęć krajobrazu, jak bym zaszalała to i ludzi, ale z najbliższej odległości 300 metrów. Jako, że czuję wyścig z czasem, kiedy to już stanie się ta upragniona chwila zdemaskowania przez osoby, z którymi spędze najbliższe 3 lata, o swojej klasie powinnam mówić jak o zmarłych, aut bene, aut nihil, ale powstrzymywanie mojego języka sprawić może, że jeszcze się uduszę. Bardzo polubiłam wiekszośc z tych osób, ale zdania, że są oni w przewadze niepoważni, nie zmieniłam. Niestety musiałam się także przekonać, że jest również osoba o bardzo niskim ilorazie inteligencji. To nie złośliwość, to najzwyczajniejsze zdumienie, że można być aż tak niekumatym. Pech chciał, że pan niekumaty się do mnie przyczepił, pech pragnął, że ja nie umiem mówić "odwal się". Chodził za mną, za rękę mnie chwytał, po plecach klepał, a ja myślałam, że zwariuję, że otwarte okno wyda się w tej sytuacji niezwykle funkcjonalne. I nie to było straszne, że były to dla mnie męki, chodziło o to, że jemu coś się umyśliło, a ja nie potrafiłam wybić mu tego, że jestem cudowną istotą z głowy. I nadal nie potrafię, a on ma mój numer GG, litości!!! Przecież go nie zablokuję, bo wtedy musiałabym się zdobywac na jeszcze wiekszą ilość wyjaśnień. Ogólne jakoś tak wzrok na sobie innych ludzi czułam. Będąc pewną, że nie mam nic na czole wypisane, musiałam przyjąć hipotezę, że prawdopodobnie im się podobam. Nie chcę, nie chcę, nie chcę! Dlaczego teraz?! Dlaczego im?! Mam dosyć całego męskiego urodzaju, czy oni nie rozumieją, że ja ledwo co z piaskownicy wyszłam? Halo, jestem dzieckiem! Proszę mnie nie dotykac, proszę na mnie nie patrzeć, proszę do mnie nie mówić. Jeszcze się na dodatek nieźle wpakowałam w oczach matematyka, polonisty i Obiektu Westchnień. Otóż, była dyskoteka, jak wiadomo, ja jestem człowiek nieimprezowy, a przynajmniej tak sądze, bo gdy weszłam do tego zatłoczonego pomieszczenia, gdzie ludzie wyginali się w dziwnych kopulacyjnych ruchach, ze światłem, które nawet zdrowego człowieka wpedziłoby w epilepsję i hałasem, który również groził utratą zdrowia, odruchem bezwarunkowym - wyszłam. Trochę postałam w sąsiadującej kawiarni, gdzie urzedowało równiez kilka osób z klasy, ale po kilku minutach, pomimo obecności w tymże miejscu wysokiego bruneta, bardziej znanego tu jako OW, poszłam do Filipa, który samotnie koczował w swoim pokoju. Siedział zamknięty, bo co chwila ktoś wpadał żeby go wyciągnąć na tą "wyśmienitą zabawę", gdy już weszłam, również drzwi zamknął. I był spokoj, siedzieliśmy sobie, sprzeczajac sie na temat poziomu kultury afroamerykańskiej. Ja próbowałam mu uświadomić, że raperzy na teledyskach skaczą i gestykulują jak małpy - on temu zaprzeczał. Trwało to czas jakiś, on siedział na łóżko, na przeciwko mnie, ja byłam w pozie siadu zsunietego, gdy wtem ktoś zapukał do drzwi. Nastąpiła chwila konsternacji, po czym mój towarzysz podszedł by otworzyć. Zza drzwi wychyliła się twarz polonisty, która widząc mnie przybrała jakiś dziwny grymas uśmiechu, a z ust tej twarzy wyszło jakże znaczące "o, razem tutaj siedzicie...a po co się zamykacie?". O tym, że pan polonista nie jest sam, musiałam się przekonac chwilę później, gdy usłyszałam rechot reszty jego towarzyszy wymienionych wyżej. Dzięki Bogu poszli sobie, lecz to nie był koniec tej historii. Uznali, że powinni nas dyskretnie skontrolować później (tak pewnie, gdy już ubrania bedą porozrzucane:P). W krótkim czasie zresztą po ich odejściu wróciła reszta lokatorów, a z nimi jeszcze kilka osób i zaczęliśmy grać w pokera. Inaczej, kto umiał, ten grał, ja w dalszym ciagu leżałam oparta o ścianę na łóżku. Ta sielanka długo jednak nie trwała, gdyz do pokoju wparował, dosłownie - nie w przenośni, mając w zakamarku ciemnym sztukę pukania do drzwi, pan matematyk. Niestety, musieliśmy go rozczarować, nadal siedzieliśmy ubrani, a oprócz nas w pomieszczeniu było jeszcze kilka innych osób. Ukrywając rozgoryczenie, uśmiechnął się swoim firmowym wykrzywieniem ust w kształcie litery "v" i zniknął. Filip spojrzał na mnie, ja spojrzałam na Filipa i dopiero w tym czasie dotarło do mnie, że Ci ludzie, naprawdę uznali, że moglibyśmy robić coś niewłaściwego najdelikatniej mówiąc. Matko, toż ja tego człowieka od 9 lat znam, on dla mnie niemalże jak brat, a oni mnie śmieli posądzić o rzecz tak niewiarygodną! Cóż za troska...to jednak nie był jedyny jej przejaw. Jeszcze godzinę wczesniej było ognisko, gdy już wstepnie pierwsze kiełbasy zostały usmażone, niektórzy stali patrząc na łabędzie, niektórzy pochłonieci byli rozmową, a ja tak jakby nie wiedziałam co z sobą zrobić. Spostrzegłam wolną łąwkę z widokiem na ognisko i usiadłam. Nic nadzwyczajnego, to prawda, ale w mojej wyobraźni już tkałam dalszy bieg wydarzeń. Miałam nadzieję ogromną, że OW dostrzeże moją zadumę, poczuje pewien smutek płynący z mojego spojrzenia i postanowi się dosiąść, niestety za bardzo był zajety swoją kiełbasą. Dosiadł się natomiast pan wychowawca, pytając się, czego się tak zamyśliłam. Ja oczywiscie nie potrafiłam nic odpowiedzieć, bo aby się zamysleć trzeba mieć pewien istotny organ, dlatego też on zauważył w tym smutek i chciał coś zagaić. Głupio wyszło, jakbym go ignorowała, bo nie potrafiłam z nim rozmawiać, jak zresztą z większością ludzi, dlatego w końcu najwyraźniej musiał poczuć, że powinien odejść. Jakaż domyślnośc:> Podszedł natomiast do mnie mój dręczyciel i znowu zaczął mnie słownie molestować, dlatego wstałam z ławki, poszłam udawać, że podziwiam łabędzie, a w czasie krótkim zmyłam się już całkowicie. Ogólnie było naprawdę fajnie, co prawda nie zintegrowałam się z całą grupą(bo takie rzeczy to tylko w erze), ale po pierwsze świetnie się bawiłam, po drugie napatrzyłam się na OW i po trzecie mam zdjęcie matematyka od przodu:P Jako, że wyżej wymieniony w pewien sposób stwarza wokół siebie jakąś aurę, której wszyscy się boją, pewna część osób z mojej klasy założyła się o to, komu się uda zrobić mu frontowe zdjęcie...moim aparatem:P Nawet bym wam je pokazała, ale ja nie chcę umierac tak młodo! Moje życie zaczyna mi się niesłychanie podobać.

I dużo, dużo więcej...