Pewna dziewczynka bez brwi

Dzień to raczej średni. Dodatkowo moja hipohondryczność mogłaby dzisiaj osiągnąć apogeum. W ramach zajęć szkolnych pojechaliśmy dnia dzisiejszego do arboretum w Kudypach. A, że miejsce to usytuowane jest w lesie i nasza wychowawczyni nieomieszkała nas uraczyć ciekawostką, że obecnie na Warmii i Mazurach obserwuje się wysyp kleszczy - Ala jest pewna, że stała się nosicielem jakiegoś osobnika reprezentującego te stworzenia. Ogląda się i wzdryga ze wszystkich stron i już dni życia swojego liczy, bo przecie od tego diabelstwa dostać zapalenia opon mózgowych można. Zachciało się zajęć w lesie. Owszem, miejsce to urocze niezwykle, ale ja życia swego narażać nie śmiem. I te wszechobecne komary. Sama ich sylwetka napawa mnie odrazą. Po co to było wymyślać takie krwiopijne "cuda"? Jestem zła. Na co? Jeszcze nie wiem...być może i po części na to, że gdy wróciłam do domu ( o godzinie 13, gdy normalnie powinnam wrócić o 15) od razu przywitało mnie pytanie, czy uciekłam z lekcji. Ależ owszem panie ojcze i wchodzę przez otwarte drzwi tarasowe, żeby Ci o tym zakomunikować. Nie muszę chyba dodawać, że było to pytanie retoryczne;) - w tym domu innych pytań się nie zadaje. Poprostu wali się prosto z mostu, byleby było niemiło i w formie pytania (no i kim ty zostaniesz w przyszłości, co?! - odpowiedz w domyśle - sprzątaczką albo rowy bedziesz kopać!). Jakby nie można było inaczej - Dlaczego tak wcześnie wróciłaś? Ano nie można, bo przecież w tym domu każdy ma do każdego pretensje, których nie potrafi wypowiedzieć wprost, tylko odreagowuje przez ciagłe docinki. Wszedzie dobrze, ale w domu najlepiej. Mimo wszystko potwierdzam tą tezę...bo z kim przestajesz, takim się stajesz, a jak wiadomo najlepiej wśród swoich. Więc...czy sa jakieś wnioski z dzisiejszego dnia? Są. Nie macie pojęcia, jaka euforia we mnie wzrasta na myśl, że za miesiąc już nigdy więcej nie bedę słuchać debilnych, autentycznie debilnych wywodów części moich kolegów z klasy na temat fizjonomii koleżanek. Nie będe słyszeć, jak emocjonują się kolejną amerykańską komedią, w której scenariusz przewidywał sceny erotyczne, a wrecz porno, ani nie będę musiała słuchać pytań typu za jakie pieniadze zrobiłabym to a to. Tak, dobrze słyszycie, to moi koledzy z katolickiego gimnazjum. Element bez żadnych ambicji, chcący zaspokoić jedynie swoje pierwotne potrzeby fizjologiczne i seksualne. Jołopy. Niedawno odkryli co to alkohol i teraz na każdą wycieczkę szkolna deklarują, że będąc robić w zaopatrzeniu. Jak zmienicie pieluchy to pogadamy. Masakra. Choć ja tutaj akurat nie powinnam się udzielać, gdy przy pierwszej lepszej okazji sięgam po domowe zasoby. Aj chyba źle to brzmi, chyba brzmi to jakbym się wywyższała, lecz jakaś chwilowa agresja mnie nawiedziła odnośnie tych kilku zawodników. Tylko miesiąc i aż miesiąc. Jednak nie mogę powiedzieć, że zawsze darzę ich taką pogardą. Czasami są zabawni. Czasami lubię z nimi gadać, ale po dzisiejszym dniu, kiedy zostałam uraczona kolejnym pytaniem, z serii fizjonomia kobiety w życiu codziennym - mam dość. Jeszcze jakis czas temu zastanawiałam się zupełnie poważnie, czy oni na prawdę sa na taki niskim poziomie, czy może tak genialnie to udają. Po 9 wspólnie spędzonych latach stwierdzam - oni niestety są taka niziną intelektualną. Właściwie, dlaczego używam takich ostrych sformułowań, nie chcę ich obrażać, bo oni mimo tego, że to robią, czynią to całkiem nieświadomie, czynią to jedynie swoim stylem życia...nie wiem, nie wiem, jestem potworem i snobem w jednym, pogardzam każdą słabszą jednostką...ale to się samo na mnie zemści, więc nie miejcie wzgardy dla mnie, lecz jedynie dla głupoty, która mnie cechuje... 

A nie skasowałam, bo i niech będzie mała dokumentacja tego jak Ala się cofa w rozwoju. No i ten tekst o palcach błądzących po ciele niczym klawiaturze pianina spodobał mi się wybitnie. Tak, tak, to moje autorstwo:P Kariera w wydawnictwie Harleqinów stoi przede mną otworem. Oj poniosło nam tą Alutkę wczoraj, poniosło. Zresztą to było i tak jeszcze przed pewnym, innym "wydarzeniem". Gdy wczoraj nam już uciekała sprzed oblicza komputera, była godzina 22:30, natomiast o godzinie 22:37 zaczęła rozmawiać z pewnym kolegą. Dość lubi tego kolegę, tylko tutaj też znowóż, ten kolega czytuje akurat jej bloga, więc nie będzie się dalej rozwijać z charakterystyką jego osoby. Dokładniej dostała sma, w którym mowa była o poceniu się i o bezsennsowności tej funkcji fizjologicznej. Oczywiście nie omieszkała odpowiedzieć, już cytuję:

Pocenie się jest atawizmem, ten cudowny zapach przepoconej koszuli ma działać na podświadomość twoich potecjalnych partnerek:P Dziekuje, koniec wywodu;).

Na co odpowiedź dostała:

Niestety działa też na moją;) A ten atawizm sprawdze jutro w słowniku, czy mnie tu czasem nie obrażasz aby:) Spokojnej nocy Alicjo:)

I Ala w ryk (znaczy sie w płacz)...kto zgadnie dlaczego, dostaje 2 butelki domowego jabola rocznik 2002...hehe nasza mała głupiutka Alutka...Dobrze, nie trzymam w niepewności, wiem, że to ponad wasze siły. Alutka słowa "niestety działa też na moją" zinterpretowała "niestety działa też na moją [partnerkę]" i była bardzo zawiedziona...Nawet nie chce mi się pisać, tego co zamierzała zrobić:P Nie, nie, z mostów skacze tylko po przegranych konkursach;) Chciała przestać się do kolegi odzywać:P Lecz wstała ładnym porankiem, z rana jej się o tej sytuacji pisać nie chciało, choć pewnie notka byłaby soczysta. Później pojechała do Gietrzwałdu, pogoda urocza, wszechobecny spokój, to i jej się uruchomić machinę myślenia udało...i tak myślała i myślała, a wiecie, jak to z Alą jest, jak już jej się uda uruchomić ten proces, to zawsze po pewnym okresie czasu dojdzie do jakichś genialnych wniosków. Tak myślała, tak smutno jej było, że tyle esemesów znadinterpretowała na swoją korzyść...i w końcu....po kilkudzisietnym przeczytaniu owego "smsa prawdy" Ala wymyśliła...że w smsie "niestety działa też na moją" mogło chodzić o podświadomośc, a nie jak myślała partnerkę;) No i teraz się łudzi... 

Tak to jest, gdy dzieci zostaja same w domu, a w ich umyśle gości świadomośc dostępności domowego wina w spiżarni. Jedna szklanka domowego jabola z roku 2002 wprawia mnie w nastrój zadumy, ale bardziej pozornego rozweselenia. Gdy tekst "dzien dobry, liże stopy" wydaję się być żartem doskonałym. Obleśny tekst. Hehhe, a w tajemnicy powiem wam, że w klasie mam pewnego kolege, który szaleje na punkcie damskich stóp. Na nieszczęście moich, które kilka razy były molestowane...ot taka ciekawostka przyrodnicza. Fuj, no jak tak można! Przecież to fetysz, tak jak to, gdy mężczyźni lubią bawić się w przebieranki typu dziewczyna w stroju pielegniarki czy tez lolitki, no dajcież wy spokój...zbereźnicy:P Hehe ale pan w mundurze mrrrr. Loool ,ale mi odbija, a przecież to tylko szklaneczka była. Mrrr chata wolna, czy ktoś chce wpaść : >. Panowie w wieku 19-23 wstęp wolny, reszta 5 złotych plus zgrzewka Kubusia. Capisci? Hehhe jutro bedziemy kasować ten wpis. Mrrrr jakbym się chciała przytulić do jakiegoś misia. Co tam przytulić...cicho Alutka cicho...za dużo filmów niskobudżetowych importowanych z Niemiec:P Schnella Hans, schnella! Śmiesznie...ja tego nie pojmuję, brzydsze osoby ode mnie mają mężczyzn swojego życia, a ja co? Biedny żuczek, nie mam nikogo! Ot, co! I wy się dziwicie, że jestem taka nieznośna...każda bab jest nieznośna, gdy zbyt długo chłopa nie ma, ot co...Grzegorz był boski, ale niebezpieczny dla mnie...Chyba powinnam się zapisać na jakąś Oazę, tam jest pełno takich co to trwoga ich ściga, gdy tylko za rękę dziewczynę złapią. No, przy takim to ja bym się mogła uchować. Inaczej kaplica - nie wytrzymam do ślubu. Wytrzymasz Alutka, wytrzymasz, nie martw się, bo w tym cały jest ambaras żeby dwoje chciało na raz, a jak narazie nie widać kolejki do twojego wianka. Oj wypiłoby się jeszcze szklaneczkę, ale nie ma co wierzyć, że wino cudownie się z wody przemieni do postaci pierwotnej. Jedna szklanka wody w winie w miarę niewyczuwalnie zmienia smak, lecz dwie to już groteska. Humor mnie opuszcza, więc i ja opuszczam ten edytor tekstowy. Co z tego jeśli zostanie to skasowane, za dzień dwa. Alutka przecież nie może sobie pozwolić, by ktoś myślał, że tak nieładnie pożytkuje czas...

Co do tytułu, już tłumaczę, bo posądzenie o to, że czytam twórczość niejakiego pana Wiśniewskiego byłoby dla mnie obrazą, ale fraza ta weszła mi jakoś tak w głowę, w dodatku ah...dobra nie będe się już motać w zeznaniach...Spacer o 23? To by było coś! Ale tak samemu? No jak, to ja idę sobie popłakać...

Mężczyzna mi sie marzy. Raczej starszy, nie chłoptaś, męzczyzna z krwi i kości o umyśle dojrzałym. Niechbym i była dla niego małolatą, ale  żeby traktował mnie jak kobietę. Brunet, blondyn - to nie ważne. Jego spojrzenie-żeby rozbierał mnie jednym mrugnięciem, żeby jednym słowem, basem swojego głosu doprowadzał do tego, że chciałabym zedrzeć z niego koszulę. Męzczyzna, który przewyższałby mnie intelektem i wiedział jaką muzykę puścić żebym bez żadnego zająknięcia wprawiła się w nastrój, w którym to on jest panem, w którym oddaję mu się cała. I ten kieliszek wina, który zabiera z mojej dłoni przykładajac palec do moich ust chcąc mnie kompletnie wyciszyć. Gra zmysłów, pożądanie...i jego dłonie, dłonie o palcach pianisty, smukłe wędrujące po ciele niczym po klawiszach pianina...Idź dziecko spać i rączki na kołderkę, a o świcie trzeba bedzie to skasować...co się z tobą dziecko stało...

Mówiłam, że kocham słońce? Tfu, cofam te słowa. Czy wy widzicie, co ono mi zrobiło?! Czy widzicie?! Skrzywdziło mnie! Wyglądam jak cyganka! Boże, co ono zrobiło z moją jaśniutką cerą...nigdy nie zrozumiem ludzi, którzy lubią się smarzyć na słońcu. Nie mogę na siebie patrzeć. Chyba powinnam sobie sprawić jakieś okulary, tyle, że te na pół twarzy jakoś niespecjalnie wzbudzają moją sympatię...w okularach mi nie do twarzy...w worku za to owszem:P Rany, dlaczego w tym roku w ogóle nie było wiosny? Tylko tak bach - lato, gorąco, upały. Ja wiem, jakby nie było narzekam, ale no sami powiedzcie, ten klimat taki jakiś dziki się nam zrobił. Koniec świata się zbliża, ponoć w 2012 ma nas zastać, to nawet mistrzostw zdążyć nie zdążymy, czyli wiadomo dlaczego zostały one przydzielone Polsce. Hmm 2012 rok...ciekawe kim wtedy będzie panna Alicja K. Czy tak jak planowała w 21 roku życia będzie już miała męża, dostanie się na studia prawnicze i będzi na dobrej drodze do zamieszkania w jakimś wyciszonym miejscu. Ciekawe, bo brzmi to ładnie, lecz dość rozbierznie, gdyby porównać to z drogą, którę obecnie kroczy i ścieżkami, które wybiera. Ehh, nawet mi się nie chce snuć tych moich fatalistycznych wizji, ale możecie być pewnymi, że te urodziny będą tak samo niewesołe jak poprzednie. Dobra, sza na ten temat już. Czy wy wiecie, jakie piekło przezyłam w ten wtorek? Nie macie pojęcia, otóż to. Krzyk, zgrzytanie zębów i płacz, nie to nie kolejny przegrany konkurs. To powrót mamy z wywiadówki. Oj się działo. A wszystko to dzięki panu od chemii. Oceny próbne mniej wiecej zostały już wystawione. Ala ze swoich ocen jest raczej zadowolona, wszystko wskazuje na to, że jej świadectwo dumnie będzie przekreślone biało-czerwonym paskiem, lecz jest jedno "ale"...Chemia. Czy ja wiem? Ja tam lubię ten przedmiot, tyle, że nauka tego przedmiotu zwykle nie idzie mi gładko. Właściwie w ogóle nie idzie, bo żadko chwytam się podręcznika. I niestety złożyło się tak, że moja skuteczność w unikaniu wszelkich kartkówek i bywanie na konkursach doprowadziła do tego, że ilość ocen w dzienniku z tego przedmiotu przy numerze "8" jest równa 1. Podkreslam, że ilość, a nie wartość tej oceny. Ocena zowie się dostateczny plus i jest wynikiem z pracy klasowej działu "Węglowodory i pochodne węglowodorów". Z racji tego wysypu ocen w moim przypadku, rubryka, w której powinna być proponowana (to się nazywa błędne używanie słów) ocena, ma notatkę "NK", co w wolnym tłumaczeniu oznacza "Nie Klasyfikowany". Zasadniczo nie wiem, co oznacza to w rzeczywistości, zapewne z taką oceną mogłabym liczyć na powtórkę klasy, ale w każdym razie nie to było powodem trzaskania drzwi we wtorkowy wieczór. Otóż, moja mama, oczywiście zatroskana i zdezorientowana wynotowanym na kartce "Chemia: NK" postanowiła się zwrócić do nauczyciela tegoż przedmiotu z zapytaniem, o co chodzi w moim przypadku. Ten odparł, że lekceważę jego przedmiot i jedyną moją oceną jest "1". Znaczy się, ja własciwie nie wiem, jak ta cała sytuacja wyglądała. Gdy moja mama przekroczyła próg domu, nie słyszałam niczego innego oprócz tego, jaka to ja jestem beznadziejna i kim zostanę w przyszłości. Później tata spokojniej, choć z samym tym przysłówkiem nie miało to wiele wspólnego, wyjaśnił mi, że jedyną moją oceną z chemii jest pała. Właściwie nie był to dla mnie szok, bo do tej pory zdawałam sobie sprawę z tego, że nie mam zbyt wielu ocen z tego przedmiotu, myślałam nawet, że nie mam ich w ogóle, a fakt, że jest to jednak jedynka przyjęłam bez większych emocji. Zastanawiałam się jedynie kiedy zdążyłam ją "zdobyć", a że, gdy myśleć nad tym zaczęłam doszłam w końcu do wniosku, że to niemożliwe, że w takim przypadku powinnam mieć jeszcze wspomnianą wyżej tróje plus. Tłumaczyć tego rodzicom siły jednak nie miałam, bo odbioru nie byłoby żadnego, od tamtego wieczoru jestem na cenzurowanym. Natomiast, w środę ku mojej uciesze dowiedziałam się, że żadnej jedynki z chemii nie posiadam, a życzliwy informator o mojej rzekomej fatalnej sytuacji poprostu się pomylił. Człowieku, jeszcze kilka takich pomyłek, a mnie będą z chodnika zbierać. Boże...a zakwas w domu jest nadal. Dzisiaj miałam pisać zaległą pracę klasowa żeby dostarczyć ocen, grzecznie poświeciłam swój prywatny czas, przyszłam na kółko chemiczne, a ten mi oznajmia, że się z nim nie umówiłam. Ej, tak przy wszystkich?:P Zasadniczo dla pana to ja mam czas zawsze, ale chyba pan ma żonę:P Dobra, żarty na bok, powiedział, że pisać bedę na kolejnej lekcji w poniedziałek, w sumie nawet mi to na rękę, bo gdybym pisała dzisiaj pewnie nie dostałabym nic lepszego od tej tróji. A tak ogólnie marzy mi się żeby podciągnąć się trochę i na koniec dostać 4,ale coś czuję, że on mi nie popuści i będę się teraz musiała narawdę przyłożyć, aby łaskawy pan doszedł do wniosku, że taką ocenę wstawić mi może. Zasadniczo lubię tego człowieka...

Ala oczywiście żałuje i kaja się za swój wczorajszy wpis, którego nie omieszkała wykasować. Metroseksualny pedałek był nawet przystojny...Byłam wkurzona, to fakt. Byłam rozgoryczona, bo tak pewna zwycięstwa zostałam zupełnie niezauważona. Byłam wściekła, bo wiedziałam, ze gdyby nie stremowana postawa, miałabym miejsce bliższe zwycięzcy. Przede wszystkim byłam jednak zła dlatego, że doskonale znałam to srodowisko sędziowskie, gdzieś intuicyjnie wiedziałam jakie mają kryteria, a mimo to postanowiłam iść w zaparte, zostać przy swoim. Pierwsze miejsce, bez wątpliwości, należało się niejakiej Oli, ale reszta "szczęśliwców" w moim odczuciu była wybierana chyba pod kolor bielizny. Hehe, już, już zaczynam:P Ogólnie, były 3 wyróżnienia i 3 pierwsze miejsca honorowane dyplomem. Na 6 uczestników płci męskiej, 4 dostało wyróżnienia, czy też miejsca. Miedzyinnymi drugie miejsce przypadło jakiemuś młodzianowi, który to zupełnie nieokrzesanie wkroczył na miejsce recytacji, po czym bez pardonu wziął stojące obok krzesło i na nim spoczął. No, no, ja nie wiedziałam, że to piknik. Chłopaki, mogliście mnie uprzedzić, to bym wzięła konserwy turystyczne! I tak poetycko smarując pajdę chleba snułabym swą opowieść "Do polityka". Jak widac niezbadane są wyroki boskie. Komisja w składzie dwóch mężczyzn(?!) i jednej kobiety wyglądała dość przyjaźnie. Jedynie ten wysolaryzowany tzw. "mężczyzna zadbany" jakoś mnie drażnił...ale ta pozorna niechęć kryła za sobą jakiś pociąg:P W kazdym razie, oprócz pedałka (no chociaż pan o uśmiechu pedofila także nie wzbudzał mojej sympatii), który mógł mi się wydawać lekko ekstrawagancki, a co za tym idzie lubiący różne "awangardowe" rozwiązania w recytacji - skład komisji wydawał się być korzystny dla mnie. Nie podobała mi się natomiast ilośc dziewczyn i to, że w większości były ładniejsze ode mnie, a co gorsza tak radosne, że naprawdę wrażliwej Alutce (przepraszam za sformuowanie, przy okazji, czy to przypadkiem nie pisze się przez "rz"?) żygać się chciało. Zabrudzić im te białe bluzeczki, bo zasadniczo nikt mnie nie oświecił, choć sama dobrze wiedziałam, że powinnam ubrać się bardziej adekwatnie, no, ale ustalmy, że nie chciało mi się przez pół dnia paradować w szkole w białej bluzce. Zupełnie humor mi popsuło wejście niejakiej Zuzy. Już wspominałam, stara znajoma z odsiadki w "zerówce", zawsze najwyższa i z tego co pamietam bezczelna. Ogólnie, taka, jaką ja chciałabym być, a nigdy nie będę. I ta małpa nie dośc, że śmiała zjawić się na moim konkursie, to jeszcze recytowała ten sam wiersz! No skandal, aż puknęłam się w głowę słysząc jej głos wypowiadający tytuł. Ale głosu to ja jej niespecjalnie zazdroszczę, taki trochę "bysiowaty"- niski, ale bez takiej nutki, co to ponoć mężczyżni lubią. Zaczęła nieźle, a przynajmniej, tak sądzę, bo marzyło mi się żeby spadła ze sceny, ale później- amatorstwo kompletne:P No ba, ja się znam:P No i pani polonistka mówiła, że moja recytacja była bez porównania, znaczy się taka dobra;) Dobra, Zuzę jakoś przeżyłam, ale to co chciałam zrobić Oli po tym jak zaczęła recytować, to zasadniczo uczą w służbach bezpieczeństwa:P Ale teraz przyznaję, na prawdę, ta dziewczyna ma talent, bez dwóch zdań. A Ala? Ala właściwie też, tak mówią, lecz ona ma to do siebie, że jest płochliwa. Spłoszyło się dziewcze i wszystko spieprzyło.(No pardon, ale i tak lajcik w porównaniu z wczorajszym:P). A przegrani do domu wracają autobusem. Przegrana to pikuś, pikuś jak sto dwadziescia, ale jazda autobusem z polonistką, to hardcore, jak kto woli heavy metal, teksańska masakra piłą mechaniczną. Boże, ja zdołowana, mina jak by mi pół rodziny zabili, a ona mi ględzi i ględzi i ględzi. Na początku jeszcze ok, coś tam pocieszała, mówiła, ze było naprawdę świetnie, tylko ta moja spuszczona głowa, ale później...jak się rozgadała...Zasadniczo mogłabym ja teraz szantażować:P Mówiła o wszystkim, dosłownie. O swojej córce, o roślinach na działce, o Masłowskiej i literaturze współczesnej, o pogodzie...i tylko czekałam, aż zacznie mi mówić o swoich hemoroidach. Dzięki Bogu wysiadła kilka przystanków przede mną. W błogiej ciszy wróciłam do domu. O zgrozo, zasiadłam przed komputerem i przelałam całą swoją frustrację. A teraz ładne słówka dobieram i udaję, że potępiam swój czyn. No może i potępiam...ale akurat wczorajszy wybuch brzmiał bardzo realistycznie i znajomo...

Nie ma to jak poczytać sobie tłumaczenia piosenek, które od kilku miesięcy nuci się na głos;). Ehh...muzyka owszem niczego sobie, ale żeby większość piosenek opierała się na schemacie "oddaliliśmy się od siebie, teraz ja odchodzę, zatapiam się w rozpaczy" etc. jest doprawdy nużące. Ja rozumiem, że ten facet ma jakieś doprawdy głębokie przeżycia, ale...ale...ale nie, chociaż dobrze jest, że robi to co robi, tylko Alutka nam chciała tutaj przyszpanować, że ona niby cały czas o zawiedzionych miłostkach nie pisze, że jest dojrzała;) Pisze, pisze i razem z wokalistą, jak już wielokrotnie pisała, zwykła się drzeć. Nie pytajcie jak wytrzymują to jej rodzice. W kazdym bądź razie, aj! W kazdym razie (kształcimy język) fakty sa takie, że powoli Lacrimosa jej się zaczyna przejadać. Znaczy się przesłuchała te płyty w ilościach takich, że zna już większośc tekstów na pamięć, że śnią jej się zmasakrowane koty po nocach :P Chociaż przepraszam, dzisiaj śniła mi się karuzela(?), no i był tam jeden taki przystojny brodacz, ale z tego co pamiętam bardziej interesował się jakąś moją koleżanka:P No cóż, takie życie...a gdy się obudziłam na mojej komórce była ikona nieodebranego połączenia, bardzo miły poranek;) Krytyczny moment notki - od kilku dni dochodzę do tego momentu i nie wiem co pisać, a zbyt mała to objetośc by zawracać wam głowę, lecz czy jest sens pisania, tylko dla pisania? Dobra, nie filozuję. 4-6 VI prawdopodobnie odbędzie się szkolna wycieczka, tym razem do Fromborka. Niestety sądzę, że nie będe narzekać na nadmiar wrażeń, ale jakiś skromny obiekt westchnień z pewnością wynjadę. A! przypomniałam sobie, dzisiejszego dnia zostałam nazwana przez tatę "Alutką". To nie jest zabawne moi drodzy. To jest powód do podejrzewania, że mój blog wpadł w absolutnie niepowołane ręce. Koleżanki pal sześć, niech sobie czytają, za miesiąc się z nimi rozstaje, ale rodzice? To grozi nieplanowanymi zawałami! To grozi kompletną katastrofą. Prawdopodobieństwo, że tata nazwał mnie tak, bo się naoglądał "Rodziny Zastepczej" jest równe zeru. "Alutka" to zwiastun klęski totalnej, jeśli moje obawy się potwierdzą. Tu l'as voulu, George Dandin. Nie chciało się kasować historii odwiedzanych stron, to teraz masz Alutka za swoje. To może być wytłumaczenie tego, dlaczego mama na same moje wejście do pokoju "prycha", lecz...lecz to nie w jej stylu, ona nie potrafiła by się powstrzymać od jakiegoś upokarzającego komentarza...więc o co w tym wszystkim chodzi? Drodzy rodzice, jeśli jakimś fatalnym trafem, przydarzyło się, że oto czytacie te moje nędzne popisy, to...jeśli nie chcecie nabrać pogardy totalnej dla mojej osoby naciśnijcie krzyżyk w prawym górnym rogu tego okna i zapomnijcie, że kiedykolwiek widzieliście to zielone ścierwo. Tak to bywa, gdy rodzice myślą, że ich dzieci są tak mądre i samodzielne, że same się wychowają. Jestem ofiarą wyemancypowania kobiet i systemu przedszkolnego, mimo wszystko nie chcę was obwiniać za to kim jestem, dlatego please exit this web site...

Powiedzmy, że jest dobrze. Powiedzmy, że słońce świeci, Ala miała dziwny sen i zdążyła już dnia dzisiejszego zaspokoić swoją potrzebę estetyki patrząc się na nauczyciela od basu. Co wiecej! Znów powróciły jej chęci do wytrwalszego kształcenia się w tej dziedzinie. Przeszkodą wydaje się być jedynie zepsute gniazdo gitary, które od miesiąca czeka na łaskę braci Ali. Więc to już wiosna? To już wiosna, ah zaczyna mi się podobać! I to nic, że przed sobą mam dwa wieczory z książką od chemii, to nic, że do napisania mam 5 zaległych prac z polskiego, to już wiosna! To już koniec! Koniec szkoły! O rrrany, tylko sprężyć się trzeba, oceny podciągać, ale to już pikuś, damy radę. To już koniec, nowy początek! Nowe życie, nowi ludzie, nowe miłostki i problemy. Początek! Ahh...i lato. Ciekawe jaka obecnie jest temperatura wody w jeziorze. Może by tak wybrać się do Rusi, lecz zasadniczo ze skrzywioną felgą będzie to wyczynem....ehh, może za kolejnych miesiąców dwa, ktoś się zlituje i wymieni mi ową wadliwą część...umiłowani, nie mam o czym pisać! Wiedzieli państwo coś podobnego? Znów stagnacja w moim życiu, lecz co gorsza, szczęśliwa stagnacja. Nawet ryczeć mi się nie chce i pisać jakichś obłąkańczych tekstów o samotności. Nic się nie dzieje....Znaczy się, gdyby się tak zastanowić...zobaczymy, jaką sytuację przyniesie nam tydzień nastepny, a nie wątpię, że będzie to materiał na conajmniej jedną notkę;) Dobra, to ja już kończę...Jeszcze tylko Billy Idol na koniec, tak mnie jakoś rozweselił ten utwór :P No właśnie, niedługo rok kolejny stuknie, ajj coż czuję, że znowu będziemy pisać łzawe podsumowanie;) Ciekawe co tym razem będę podpalać? Swego czasu, to był chyba 6 rok zycia, podpaliłam dywan w pokoju brata, ale mi się oberwało...był tez i 10 rok życia, kiedy to z kolei moją ofiarą padły szafki moje szczęście polegało na tym, że owe szafki znajdowały się w moim pokoju i rzeczywiście, o tym  wybryku do dziś nie wie nikt ;)...zakleiłam etykietami od coca coli:P Ta, i pomyslcie, że na swym koncie mam jeszcze 1000 takich wybryków, a wy znacie jedynie ułamek...nasza mała Alutka to normalnie margines społeczny;)

I'll do anything
For my sweet sixteen,
And I'll do anything
For little run away child

Gave my heart an engagement ring.
She took ev'rything.
Ev'rything I gave her,
Oh sweet sixteen.

Built a moon
For a rocking chair.
I never guessed it would
Rock her far from here
Oh, oh, oh, oh.

Someone's built a candy castle
For my sweet sixteen.
Someone's built a candy brain
And filled it in.

Well I'll do anything
For my sweet sixteen
Oh I'll do anything
For little runaway child

Well, memories will burn you.
Memories grow older as people can
They just get colder
Like sweet sixteen

Oh, I see it's clear
Baby, that you are
All through here
Oh, oh, oh, oh.

Someone's built a candy castle
For my sweet sixteen,
Someone's built a candy house
To house her in.
Someone's built a candy castle
For my sweet sixteen.
Someone's built a candy brain
And filled it in.

And I do anything
For my sweet sixteen
Oh, I do anything
For little run away girl.

Yeah, sad and lonely and blue.
Yeah, gettin' over you.
How, how do you think it feels
Yeah to get up in the morning, get over you.
Up in the morning, get over you.
Wipe away the tears, get over you,
get over, get over...

My sweet sixteen
Oh runaway child
Oh sweet sixteen
Little runaway girl.

Gave my heart an engagement ring
She left everything
Everything I gave her
Sweet sixteen
Built a moon
For a rocking chair,
Never guessed it would
Rock her far from here
Oh, oh, oh

Someone's built a candy castle
For my sweet sixteen.
Someone's built a candy house
To house her in.
Someone's built a candy castle
For my sweet sixteen
Someone's built a candy house
To house her in.

And I'll do anything
For my sweet sixteen
Oh, I'll do anything
For little runaway child.

Do anything
For my sweet sixteen
I'll do anything
For little runaway girl
Little runaway girl
Oh sweet sixteen
Oh sweet sixteen
Oh.

Ps. Ten dziwny sen, to były międzyinnymi obdarte ze skóry koty bez kończyn poruszające się na jakiś dziwnych platformach, z tego co pamietam, to jacyś ludzie nakładali im futra...zaczynam się siebie bać:P

Świetnie, jak Alutka ma doła to już wam się komentować nie chce :P. Lecz przecie prawdziwy artysta nie dla publiki swoje dzieła tworzy;) Tak więc, umiłowani! O czymże ja chciałam wam dzisiaj wspomnieć? Hmm...sama nie wiem, jeszcze dwie godziny temu chciałam was katować swoim złym humore, ale jak to z nastolatkami bywa, już mi się odmieniło. Dzisiaj zrobię coś mało inteligentnego, aczkolwiek być może w przyszłości prowadzącego do ciekawego rozwinięcia. Pokażę wam sławetnego Aleksandra:P Jako, że jednak nie dane mi było jeszcze opanować sztuki wstawiania zdjęć, podam wam adres do jego profilu fotkowego. Oprócz tego, co by dbać o wasz poprawny rozwój intelektualno-moralny polecę wam pewien wykład niejakiego księdza Pawlukiewicza, pod tytułem (no comments) "Seks - poezja czy rzemiosło"(cóż za kontrowersja!), który to miałam okazję wysłuchać na jednej z lekcji religii...I powiem wam, że byłam zaskoczona, bo spodziewałam się takiego typowego niedzielnego kazania "ludzie jestescie grzeszni, a jak będziecie to robić, to wam ręce uschną" , a tu surprise, myślę, że warto tego posłuchać ;). Ok, więc :

Nasz kochany Aleksander B. vel "ariowist". O rrrrany, wczesniej miał lepsze zdjecia, dobra, ale mniejsza z tym;) Hmm..żeby się tylko chłopak nie obraził, bo powinnam zapytać się go o zgodę, ale...

http://ariowist.sympatia.onet.pl/

i jeszcze jedno:

http://www.fotka.pl/profil/ariowist/

A także obiecany wykład do pobrania. Co prawda ściąganie, przynajmniej przy osiągach mojego komputera, trwa pół godziny, ale jak juz mówiłam, myslę, że warto;)

http://helios.et.put.poznan.pl/~jjagla/eltel/ramka.php?tresc=linki.htm 

Na samym dole w tabelce "Kacik nadziei"...jakby ciekawiej tego nazwac nie można było...

Ależ ja żałuję bardzo i na żadne kolejne kortowiady się nie wybieram, zakładając, że do roku następnego nie znajdę kogoś kto zniósłby moją osobę przez dłużej niż 5 godzin. Założenie to jest o tyle słuszne, że ostatnio własna matka powiedziała, że ma mnie dość. Więc Alu, jak to jest być dzieckiem niekochanym?! Ach, proszę ja Ciebie fatalnie, ale juz do stanu tego przywykłam. Do ciagłej konieczności zwracania na siebie i swoje problemy uwagi. Zaowocowało to w wieku obecnym niepotrzebnym egocentryzmem, zaborczością i ogólnym zdziwaczeniem. To tyle o tragizmie mojego dzieciństwa. Smiesznie...ostatnio tata zarzucił mi w swoim 10 minutowym kazaniu, że zadzieram nosa i jestem snobem przez co nie mam przyjaciół...Nie ma to jak mała doza konstruktywnej krytyki, nieprawdaż?  Dziękuję panie ojcze, dziekuję, że tak dobrze mnie znasz, że przez 15 lat nie nauczyłeś się odróżniać mojego rzekomego "wywyższania się" od zwykłego zakompleksienia. Że nie nauczyłeś się, że moja cichość z żadnego snobizmu nie wynika, lecz z paraliżującego strachu przed wyrażaniem swojego zdania. Moja magiczna rodzina. Wszyscy znamy się na wylot. Kazdy do domu wraca chętnie i to, że Bernard z Darkiem mieszkają z nami jedynie z konieczności również o niczym nie świadczy. Wszyscy jesteśmy przecież jedna wielką szcześliwą rodziną. Aaaaaaaala! I po co to było tak zakwaszać atmosfere, po co prać publicznie rodzinne brudy? Lepiej tłamsić to w sobie, lepiej robić dobra minę do złej gry, kolejne lata tracić na opanowywaniu sztuki nieszczerości. Jest pięknie! Aż się chce wyjechać, lecz nie w tym miesiącu. Czerwiec. Zdecydowanie wybieram się w czerwcu do Torunia. Jeden dzień. Prawdopodobnie rozplanuję to tak, żeby wyjechać o 6 i wrócić na 21. Tylko, czy to aby rozsadne, przechadzać się po Toruniu w godzinach lekcyjnych? Chyba byłoby dość niebezpiecznym zostać złapanym przez torunska straż miejską. Zresztą, czy to taka frajda samemu zwiedzać miasto? Może lepiej pojechać do jakiegoś Pisza, Iłowa, Dobrego Miasta...lecz z kolei czy siedzenie samotnie w ciszy, co prawda napawając się tą całą sielską atmosferą, jest aż tak atrakcyjne, żeby ryzykować ewentualne nieprzyjemności związane z odkryciem nieobecności? Toruń, tak, ale żeby spędzić pół dnia na pastwisku, to doprawdy trzeba być pasjonatem. Przy okazji, niedługo Lednica. Tak,chodzi o te spotkania młodzieży oazowej itp., na które jeżdzę od dwóch lat i nic z nich nie wynoszę. Tylko z kim zabiorę się tym razem, skoro większośc osób, które jeszcze rok temu deklarowały mi swoje towarzystwo, teraz fuka na sam dzwięk mojego imienia. Zawaliłam. Przyznaję, zawaliłam sobie życie i wszelkie stosunki międzyludzkie. Dałam się pochłonąć internetowi i telewizji. Mogę teraz zacząc płakać, jak to mam w zwyczaju i przestać po 10 minutach, jednak czy to coś da? Nic. I nie da również to, że teraz piszę, jakże mi żal. Za 5 minut żal mi przejdzie i znowu będę się kisić przed monitorem. Uzależniłam się od Lacrimosy. Ciągle brzęczy mi w głowie "Halt mich, mein leben halt mich!", albo dla odmiany "Sanctus". Fatalnie...a miało być tak pięknie, a wiosna miała wprowadzić nowe wątki w moje życie...

Witam. Krótko i treściwie witam się z wami. Tak jest - poszłam. Tak jest - szczerze żałuję. W zasadzie zdecydowałam się dośc późno. Były okolice godziny 18:00 siedziałam w pokoju, standardowo już słuchałam Lacrimosy wycząc wraz z wokalistą i co chwila zerkałam za okno. Niebo powoli traciło błękit na rzecz granatu. Liście poruszały się rytmem nadawanym przez wiatr. Na oknie osadzone były pojedyńcze krople deszczu. Co jakiś czas na chodniku pojawiał się jakiś człowiek, albo grupka młodzieży. Zza okna docierać zaczynały również powoli dźwięki rozpoczynającego się koncertu...Co było robić, na takie bodźce nie zdałałam się jeszcze uodpornić. Zaczęłam niewinnie, własciwie jeszcze bez zamysłu żeby gdzies wychodzić, tylko tak...tak po prostu żeby sprawdzić jak wygląda połowa mojej szafy pod kołdrą. Wcielić się w Fidiasza, niby dla zabawy...a że przy okazji wyszło na jaw, że w tej dziedzinie równiez Alutka mogłaby się poszczycić wybitnymi osiągnięciami, że ubrania wyjątkowo realistycznie imitowały moją osobę, to grzechem byłoby tego nie wykorzystać, czyli zaczęłam kombinować. Własciwie połowa roboty była odwalona. Ułożony w pośpiechu plan w większości opierający się na kompletnej improwizacji przewidywał, że za chwilę pójdę sprawdzić, jak tam sprawa ma się z cichym otwieraniem zamka, następnie pójdę się wykąpać i w rezultacie w stroju wieczorowym udam się do pokoju. Czyli standardowe zakończenie dnia w moim wydaniu. Jednak, że wieczór ten miał być niezwykły, rozszerzyłam trochę rozkład zajęć. Gdy już byłam w swoim pokoju, a mama siedziała w salonie, tata w biurze, usiadłam obok Elizy (mojego dzieła na miarę Fidiasza) i najzwyczajniej w świecie przebrałam się w strój bardziej adekwatny do nocnych wojaży, wykonałam równie adekwatny makijaż i stanęłam za półotwartymi drzwiami do mojego pokoju. Czekałam aż starszyzna rodziny trafi na miejsce spoczynku. Godzina była późna. O 22:50 zaczynało się Vavamuffin, a na moim zegarku było prawdopodbnie jakoś 22:30. Zanim dostałam się do drzwi wyjściowych była 23 z minutami. Właściwie najtrudniejsze - bezszelestne przedostatnie się przez korytarz - miałam już zasobą, zgubna jednak mogła być dla mnie świadomość pozornej niesłyszalności. A klamka skrzeczała bezlitośnie. A potknęłam się o but brata, a płaszcz również nie chciał cicho zdejmować się z wieszaka. Udało się jednak - wydostałam się. Powiem wam, uczucie po przedostaniu się na wolną przestrzeń było cudowne, czułam się wolna jak wtedy, gdy wybrałam się PeKaPem do Torunia, lecz jeszcze przez dobre 10 minut miałam takiego straszliwego cykora, że zaraz zadzwoni mój telefon, a w słuchawce odezwie się tata, że skutecznie powstrzymywało to mój entuzjazm. Jednak już na wysokości Reala w pełni cieszyłam się swoją wolnościa. 23 była godziną powrotów 15-16-17 latek. Co chwila mijały mnie jakieś nadzwyczaj rozweselone nastolatki. A ja? Ja miałam radochę, że nie mam żadnej ograniczonej godziny powrotu :P. Wkrótce dotarłam do kortowa, jak zwykle na wejściu przywitały mnie tłumy rozkołysanych, głośnych studentów. Wszyściutcy pijani. Wszyściutcy w swojej nietrzeźwości skłonni do zawarcia nowych znajomości. Ale nie. Ehh...ja wiem, że to się chyba szczęściem nazywa, że żaden upity żak mnie do akademika nie zaciągnął...ale...taki chociaż mały peszek by się przydał...ehh...trafiłam na górkę kortowską. Właściwie nie bez problemu, bo choć deszcz juz, a raczej jeszcze nie padał, dojściem było jedno wielkie błocko, a ja bardzo inteligentnie wybrałam się w szmacianych butach o bardzo cienkiej podeszwie. Zresztą i tak było to inteligentniejsze, niż gdybym miała tam iść w moich rozoffych pumach. W każdym razie w czasie podchodzenia pod górkę mało co nie zgubiłam buta, umazałam sobie płaszcz, o łapach już nie wspominając, ale powiem wam jedno. Na prawdę podziwiam tych wszystkich upitych ludzi, którzy tak jak ja się przedzierali przez to bagno. Co prawda, większość ślizgała się po całej powierzchni, ale niektórym udawało się dotrzeć zupełnie czystym i to w stanie wyższej świadomości! Fenomen:P. Dotarłam, ku mojej uciesze trafiłam jeszcze, jak mi się zdawało na końcówkę Vavamuffin (była 23:56 powiedzmy) i w samotności stałam. Żadna radocha. Na poczatku, gdy jeszcze docierałam do kortowa, zamysł był taki, by zostać tam i na Łzy. Zakładałam, że wkręcę się w jakąś grupę i będę szaleć razem z nimi, ale gdzie tam, ja? Eh...stałam jak kołek i czekałam, aż ktoś zobaczy, że oto stoję zupełnie wyalienowana i żebrzę o spojrzenie. Nie zobaczył nikt, jedna dziewczyna spytała się jedynie o ogień, na co odparłam, że takowego nie posiadam. Przy takim przebiegu, a raczej kompletnym braku zdarzeń, musiałam zmienić plany. Vavamuffin niespecjalnie mnie porwało. Toteż nie czekałam aż skończą grać, choć już zbliżała się 1:00 oni ciagle grali. A no i zwinęłam się także z pewnego oczywistego powodu. Deszcz zaczął intensywnie padać, francuskim pieskiem nie jestem i fakt, mogłabym tam trwać w tym deszczu, choć to właściwie większa mżawka była, ale gdy tylko uświadomiłam sobie moje trudy z dostaniem się na górkę, kiedy to jeszcze rzeczony deszcz nie padał i te, kiedy będę musiała się przedzierać przez błoto jeszcze bardziej nawodnione, postanowiłam przyspieszyć swój powrót. Zresztą, to co dla jednych jest przeszkodą, dla innych jest zabawą;) Nasza światła młodzież akademicka, zapewne pod wpływem znacznych ilości napojów orzeźwiających postanowiła zjeżdzać po zabłoconej górce. Ah ileż przy tym mieli radości, ileż wesołych okrzyków! Ale Ala musiała, nie, chwila. Ala sama chciała wracać do domu. Znaczy się tutaj też plany były bliżej nieokreślone, bo w międzyczasie przestało padać, toteż postanowiła iść na spacer, ale że pokonała już znaczny dystans to i usiadła na pierwszym wolnym przystanku, łudząc się jak zwykle, że a nuż ktoś uzna taką sytuację, za idealną do podrywu :P. Łudź się Alutka, łudź. Po 30 minutach rzeczywiście dosiadł się do mnie jakiś student, lecz nie wydawał się mną zainteresowany.  Po paru minutach zapytał się czy wiem, o której jest 100. A co to ja jestem? Rozkład? Ciężko ruszyć tyłek, te dwa metry i przejść do rozkładu? "Niestety nie wiem"- grzecznie odpowiedziała Ala. Student odszedł, a ja zostałam sama. Na nieszczęście niektórych, którzy podarowali mi swój nr komórki ;) Wkrótce jednak znudzilo mi się siedzenie na przystanku i kolejny plan przwidywał, że pójdę do Tesco. W końcu, na coś by się zdało to, że jest czynny 24h na dobę. Tyle, że znów uświadomiłam sobie pewną ważną rzecz. Ze swojej głupiej przezorności i nieufności wobec własnej osoby, postanowiłam nie brać ze sobą pieniędzy, żeby nie wpaść przypadkiem na genialny pomysł wychylenia jakiegoś piwa. No i klops. Powoli spacerkiem postanowiłam odmaszerować do domu. Miałam zabłocone buty i mokre nogawki, dodatkowo chwilami wiał wiatr ze znaczną siła. Nie marzyłam o niczym innym, jak wylądowaniu w ciepłym łóżku, niekoniecznie musiało by to być moje łóżko, ale cicho sza, już zaczynam głupoty gadać:P Zresztą zanim jeszcze do owego (swojego) miejsca spoczynku trafiłam, idąc chodnikiem napotkałam dwóch śpiewających żaków, jak domniemam po doborze repertuaru, studentów historii:P Na początku słychać było "Międzynarodówkę", później "Warszawiankę" i gdy już ich minęłam, za moimi plecami rozlegało się jeszcze "O mój rozmarynie". I tym oto zabawnym akcentem zakończyłam swoją wędrówkę. Gdy otwierałam drzwi mojego domu zbliżała się 3:00, wiedziałam, że istnieje małe prawdopodobieństwo, by ktoś mnie słyszał. A nawet jeśli, to zapewne hałas jaki bym robiła, zostałby odebrany, jako powrót któregoś z moich braci, czyli bez reakcji. Największym problemem wydawały się być moje zabłocone buty i spodnie, lecz tamtego dnia już nie miałam siły, by wymyślać rozwiązanie tej kwestii. Buty po dziś dzień leżą zabłocone pod kurtkami, a spodnie tamtego wieczoru niedbale wwalone pod łóżko, leżą obecnie w szafie. O moim wybryku wiem jedynie ja i wy, drodzy czytelnicy. Wnioski z całej tej nocnej wycieczki są następujące. Nie zamierzam wymykać się na żadną kolejna kortowiadę w samotności. Choć na nocny spacer letnią porą, dlaczego by nie? Oh jeszcze żeby tak z kimś...

Znowu w życiu mi nie wyszło - no, Ala śpiewaj! ...uciec pragnę w wielki sen. Jeeeeeezu! Jakie to życie jest parszywe, jak mi się żyć odechciało. Choć i tak powinnam się dzisiaj cieszyć, że cudem nie dostałam żadnej pały. Wszystko jest jakieś takie szare, rozmazane, niejasne. Za 10 minut powinnam być na lekcji basu, lecz nie mam siły. G****, tak się mówi "nie mam siły", w praktyce oznacza to jednak "jestem leniem śmierdzącym, który akurat rozczulił się nad sobą". Nie mam siły. Gdzie jesteś mój Romeo?! Do diabła, gdzie jesteś?! Jaki z Ciebie dżentemen, że pozwalasz by kobieta czekała?! Kisiel. Abstarkcyjne słowo, które akurat przyszło mi do głowy. Równie dobrze mogłabym napisać...(szukam niepospolitego wyrazu)...Deltoid. Piszę, aby pisać, by zapełniać kolejne linijki. Nie mam nic istotnego do przekazania. Dzisiaj dowiedziałam się, że z części humanistycznej jestem conajmniej 3 punkty w plecy. Nie robiłam akapitów. Mam ochote przeklnąć siarczyście, lecz po co...Chcę pisać tą notkę, lecz nie wiem, co mam w niej zawrzeć. Nie chce mi się żyć...i nawet nie chce mi się podkreślać kiczowatości tych wywodów...chcę, chcę, chcę, chcę aby ktoś wziął mnie za rękę...Tyle na dzisiaj niniejsza notatka miała wzbudzić w państwu zadumę nad moim wielkim cierpieniem w samotności. Pisałam ją równo 55 minut...

A idźcie wy wszyscy w diabły, jak się państwu nie podoba, to ja na to wiele nie poradzę, bo zamknąć się nie zamknę, a i zmienić też nie za bardzo się potrafię. Doprawdy, genialny pomysł żeby umieszczać adres tego bloga na waszych forach. Nie wytrzymię! Bawcie się w tych swoich gronach, nie martwcie się, pożądne przedszkole o 22 musi chodzić spać. Nawet nie śmiem wam w tych fascynujących libacjach przeszkadzać. Jakże bym mogła...Dobra, stop. Zamykamy temat, co wolno wojewodzie, to nie tobie srodzie, słyszysz Alutka? Panów studentów najwyraźniej drażniłby Twój widok. Jakie to sczęście, że mamy tak wrażliwe na patologie społeczeństwo. Krzepi to moje serce szczególnie ze względu na przebieg dnia przedwczorajszego, kiedy to spokojnie przemierzałam swoim bicyklem przestrzenie Olsztyna. Trasa dość prosta, oczywiście zahaczająca o moją ulubioną dzielnicę, czyli kortowo. I w faktach tych nic zaskakującego na razie nie znajdujemy, więc jakaż znowu przygoda napotkała Alę? Ano jadę sobie spokojnie, czasami z rączkami na kierownicy, czasami bez. Jest wieczór, ulice zaczynają się wyludniać, a ja napawam się tą atmosferą. Tego wieczoru jest jakoś inaczej, wysokość na jaką wybijam się najeżdzając na krawężniki jest zdecydowanie większa. Niesłychanie mi się to podoba, zwiększam prędkość, skaczę jeszcze wyżej, choć kierownica niepokojąco wykazuje nieposłuszeństwo. Na kilometr, dwa, daje sobie na wstrzymanię, jadę jak przykładny rowerzysta, po ścieżce z obiema rękoma na kierownicy, lecz w pobliżu przedprzedostatniego przystanku 24 coś mi odbija. Za mną jedzie starszy wąsiasty pan w wieku średnim, przede mną idzie dwójka młodych ludzi. Zasadniczo nie mam się przed kim popisywać, więc co mi odbija? Kierownica. Odbija się od krawężnika, a moje cielsko runie na ziemie, a dokładnie w połowie chodnik, w połowie nawierzchnię ulicy. Błyskawicznie wstaję, otrzepuję się, miotam jakimś przekleństwem. Właściwie nie dlatego, że gdybym postanowiła tam dłużej leżeć, to mogłabym zostać potraktowana jak nawierzchnia, lecz straszliwy wstyd mnie ogarnął, jakieś potworne upokorzenie, a może szok...lecz pan jadący za mną nawet się nie zatrzymał, nie tracił też czasu chociażby na to by się spytać, czy nic mi nie jest. W końcu złego diabli nie biorą. Zresztą, skoro zobaczył, że w pośpiechu wstaję i wsiadam na rower, to co się miał bawić w dobrego wujka. Dobrze, że miałam blisko do domu. Właściwie z wierzchu nie wyglądało to tragicznie. Wcięcie na łapie, i drugie mniejsze na drugiej, dodatkowo czułam, że nieźle sobie obtarłam nogę. W domu wyglądało to bardziej tragicznie. Cała noga od kolana po stopę obtarta (darmowa depilacja), na lini żeber też całkiem spore otarcie i broczące krwią łapy:P No dobra, przesadzam, w każdym bądź razie trochę spanikowałam, gdy już przyszło do opatrywania ran, a przed samymi oczami mi ciemnieć poczęło, a głos mamy był jakby zza ściany, czytaj Alutka by nam pierwszy raz w życiu z wrażenia zemdlała, lecz w porę zasięgnęła szklanki z wodą i powróciła do świata. Histeryzować mimo wszystko nie przestała. Jej uwaga skupiła się na ręcę, a raczej ranie, która przez pięć minut, zanim Ala dojechała do domu, była nafaszerowana  brudami chodnika, a sama Alutka nasłuchała się już wielu historii o amputacji przez niewinne zadrapania toteż krzyczeć zaczęła, że jeśli nikt z nią nie pojedzie na pogotowie, to ona ze swoich pieniędzy na protezę zbierać nie będzie! Jej histeria wzmagała szczególnie, gdy zauważyła, że wyżej wymieniona ręka jest zimna, właściwie już się z nią żegnała, gdy matula, zupełnie jakby nie zdawała sobie sprawy z powagi sytuacji, z mojej małej tragedii, przywołała mnie do porządku. Halo, ja tu cierpię! To już nawet pokrzyczeć nie mogę?! Zaczęłam więc skowytać, że złamałam sobie najwyraźniej nadgarstek, lecz tu również spotkałam się jedynie ze wszechobecną ignorancją mojej osoby....i się uspokoiłam....lecz łapa boli mnie po dziś dzień i na rowerze jeździć nie mogę. I z główką też chyba najwyraźniej coś nie tak, bo wczoraj weszłam w posiadania różowych butów. No, popielato-różowych, lub jak kto woli łososiowych;) Stały tak samotnie na tej półce, prawdopopodobnie były to już ostatnie sztuki, wyglądały jakby nosiła je cała obsługa sklepu. Były za mało różowe dla tlenionych blondynek, za bardzo różowe dla osób z chociażby minimalnym poczuciem gustu, czyli idealne dla Ali. Jeszcze, gdy zobaczyła, że ich rozmiar to 42, uznała, że to przeznaczenie. Teraz chodzi w tych kiczowatych rózoffych pumach. W sklepie zdecydowanie wyglądały korzystniej...choć kolor idealnie współgra z moją obtartą nogą...

Słabe koncerty, oj słabe składy wybierają się na tegoroczną kortowiadę. Oprócz Akuratu i Vavamuffin nie widzę za bardzo zespołów, dla których warto by było wymykać się z domu, no Kuśka Brothers jeszcze przejdzie, ale Łzy? Rany boskie, albo Focus, ja rozumiem, że komuś po wypiciu zgrzewki Tyskiego jest wszystko jedno, ale litości, niektórzy stawiają sobie za punkt honoru przeżyć ta kortowiadę w stanie trzeźwości! A propo koncertów, pamietacie, jak kiedyś przebąkiwałam o koncercie kwietniowym w LO V. Szkoda gadać, primo, nie zagrałam w starym składzie, bo wyszła sprawa z blogiem, secundo, miałam grać z Jaśnie Bartoszem, lecz ten....lol jak sobie przypomnę ten kit...tenże Bartosz, po tej pamiętnej próbie w jego domu, po pewnym czasie powiedział, że na razie wstrzymuje działalność zespołu, bo jego rodzice się wkurzają na hałasy. Ekhm chłopcze, a widzisz tu tramwaj? Ja nie mogę, czy to takie trudne powiedzieć, "no sorry, ale myślałem, że grasz trochę lepiej", czy ja wyglądam na jakąś socjopatkę, że co, że jak on by mi to powiedział, to bym za nim z siekierą latała, chłopcze już nie te lata...bujaj się wogóle, jak prawdy mówić nie potrafisz - powiedziała zawsze-prawdomówna Ala K. Zresztą, miałam egzaminy, więc i tak nie miałabym głowy do jakichkolwiek koncertów, tak, tak pocieszaj się Alutka. Kłuje Cię, oj kłuje, że  w sprawach basu jesteś tak beznadziejna, że wogóle ostatnio rozprawiasz nad swoim dalszym losem w tej dziedzinie...lecz wiadomo, że jeśli zrezygnuję, to później będę żałować...I się smętnie zrobiło, dobra, wracamy do kortowiady. W tym roku będzie zdecydowanie trudniej niż dwa lata wstecz. Dwa lata temu nie mieszkał z nami ani Bernard, ani tym bardziej Darek, a jak na braci, są oni wyjątkowo nielojalni i wręcz patologicznie troskliwi o swoją małą siostrzyczkę. Żadne działanie w konspiracji nie wchodzi w grę. Psia mać! A studenci już spekulują na forach kortowiady o młodocianych amatorach studenckich koncertów. Aj aj, to też kłuje w biedne serduszko Ali, po co ona właściwie ma się pchać, gdzie jej nie chcą? Bujać się, jeszcze mnie bedziecie prosić. Normalnie focha zaraz zapuszczę...z przytupem! Ale z drugiej strony...czy nadal tak bardzo chciałabym być na tych juwenaliach, gdyby liczbę upitych studentów przewyższała liczba upitych dzieciuchów? No zdecydowanie nie, a taka sytuacja powoli w wypadku tej imprezy się wytwarza. Naćpane, uchlane, ululane tarzają się po krzakach. Drażni to moje poczucie estetyki, a jednocześnie wprawia w pewną zadumę, że gdybym nie była takim asocjalnym bobkiem, zapewne tak samo w stanie wyższej świadomości tarzałabym się po najrozmaitszych zakątkach kortowa. Straszne. I chyba nikt nie wierzy, że chcę tam iść jedynie ze względu na koncerty...przygoda, przygoda...i sama nie powiem, że nie chciałabym się bawić przy tanim dicho w stanie odurzenia alkoholwego...a jednak ten stan mnie jakoś wyjątkowo mierzi, jakoś zaczepia o mój snobizm, że niby ja, miałabym być jak one? Od kiedy pobyt na kortowiadzie przestał być wyczynem, jakoś mi ochota przeszła...i będzie tylko gorzej, bo coraz więcej rzeczy mi wolno i nie muszę skrycie planować żadnych ucieczek. Głupie to wszystko, gdyby czas można było zatrzymać...A jeszcze odnośnie ucieczek. Niedługo chyba będę sobie szykować jakieś małe zajęcia edukacyjne na świeżym powietrzu. Znowu marzy mi się Toruń, lecz czas jazdy trochę mnie ogranicza. Z kolei w wakacje marzy mi się wyjazd na tydzień chociażby, tak jak już pisałam, zupełnie prywatnie i samotnie, lecz czy to się rzeczywiście udać może? Poza tym niecierpię warunków sanitarnych na campingach, a na wszelkie pensjonaty trzeba być nie dośc, że pełnoletnim, to jeszcze posiadać kasę mniej więcej 30-40zł. na dobę, co w przeliczeniu razy 7 daje kwote 210-280 złotych + oczywiście dojazd i odjazd, no i oczywiście posiłki, co daje sumę w granicach 400...No chyba, że w wakacje zacząć by pracować w Biedronce:P Ale chwila, zanim ukończę 16 lat, to już połowa wakacji minie i zbytnio w tej fusze nachapać się nie zdołam, co za życie...A Ala jest taka ciekawa świata...

Ahoj! Dobry den! Knedlicky! :P No to wróciłam, w końcu trzeba było, gdy pieniądze sprzeniewierzyłam na wszelkie krecikopodobne pamiatki, gadżety z obrazkami Muchy i podobiznami Franza Kafki, o alkoholach cicho sza :P, lecz po kolei. Pierwszego dnia przez 12 godzin siedziałam w autobusie, nastrój miałam dość dziwny, zresztą tak jak wspomniałam w notce poprzedniej. Nie wiem, czy ktoś mi coś dosypał do wody, czy to zegar biologiczny:P, ale fakt faktem byłam niebezpieczna dla otoczenia i otoczenie inne niż przyparafialno-oazowe było niebezpieczne dla mnie. Na szczęście w Kudowej Słone, gdzie tego wieczoru się zatrzymaliśmy, nie było potencjalnych obiektów westchnień, ogólnie była to wieś dość wyludniona - gdyby iść na prawo trafi się do Czech, gdyby iść na lewo i przejść kilka kilometrów trafi się do jakiegoś większego ośrodka wiejskiego, gdyby iść przed siebie trafi się do lasu - kompletny brak rozrywek. Pocieszające, nawet bardzo, było to, że znalazłam tą kafejkę internetową, lecz tam również ludzi można by policzyć na palcach jednej ręki, a dokładniej jednym palcu, bo oprócz mnie, w owym miejscu koczował jedynie sam właściciel, lecz i tak nie zwracał na mnie uwagi, to co ja się będę. Gdzieś tak w okolicy 22:00 do kafejki wkroczyło dwóch tamtejszych dresiarzy, coś tam kozaczyli z właścicielem, później nawet zwrócili się do mnie, lecz wolałam udawać, że jestem pochłonięta innym zajęciem. Zresztą niedługo po tym musiałam się zbierać, bo nie chciałam siedzieć temu biedakowi na głowie, choć na drzwiach było napisane, że dolna granica otwarcia kawiarenki jest nieokreślona, więc mogłabym i tam siedzieć do 5:00, lecz, że jak już wspominałam Alutka serduszko ma dobre:P, a krzesła były wyjątkowo niewygodne to w niedługim czasie znów trafiłam do hotelowego pokoju. Dość szybko zasnęłam. Następnego dnia, z samego rana wycieczka, w tym Ala, miała przekraczać pobliską granicę. Niby fakt nadzwyczajny, ale...gdy się ma paszport z czasu, pierwszej klasy podstawówki, ze zdjęciem, na którym posiadacz ma grzywkę, nadęte policzki i wytrzeszczone oczy - może to dostarczyć pewnych wątpliwości, czy odprawa będzie szybka i sprawna. Choć szczerze, tego dnia jeszcze pozostały mi resztki nastroju dnia poprzedniego, tak, że jakieś wyjaśnienia sam na sam z celnikiem, który w swoim zielonym mundurze był wyjątkowo przystojny, byłyby delikatnie mówiąc całkiem pożądane:P. Do niczego takiego jednak nie doszło, celnik, ledwo co spojrzał na paszport, na mnie w ogóle...co za życie. W każdym razie, po tej oto udanej próbie przekroczenia granicy czekało nas kolejne 2 godziny jazdy, w czasie których mieliśmy trafić do skalnego miasta Adrsprach. Trafiliśmy, zobaczyliśmy i poszliśmy do toalety, gdzie wejście kosztowało 5 koron, a obsługa nie przyjmowała nominałów większych niż wspomnianą wyżej sumę, lecz każdy kto takiej ilości koron nie miał i tak próbował wcisnąć nominał większy. W pewnym momencie pan przepuszczajacy się wkurzył i kazał jednej pani przykleić sobie "ten banknot" 200 koronowy do czoła :P Zabawni ludzie:P W dalszej części czasu wolnego wraz z mamą postanowiłam spróbować naleśników z pobliskiej budki. Podeszłyśmy do okienka i konstatowałyśmy. Ja - co by zaszpanować, czy też obeznać się trochę z językiem - niezręcznie zaczęłam literować "naleśniki" po czesku, nie za bardzo mi to wychodziło, lecz z pomocą za chwilę przyszła pani z budki, która najzwyczajniej w świecie, z poprawnym akcentem, zapytała się po polsku czy chodzi mi o naleśniki. No dajcież wy spokój! Ja tam pojechałam nauczyć się choć bardzo zdawkowo języka, liznąć trochę kultury, a ta mi wyskakuje z tymi naleśnikami! Taka globalizacja mnie wkurza. Zewsząd słychać było niemiecki, angielski i włoski, czeski stanowił zdecydowaną mniejszość, zresztą i tak była to mniejszość większa w porównaniu do tej, którą słyszało się w samej Pradze. Takie zwiedzanie stolic, to zdecydowanie nie dla mnie - mieszkanki małej wsi Olsztyn. Tylko sobie kompleksy pogłębiłam widząc drobniutkie Japonki, eleganckie Włoszki i Niemców z białymi sweterkami na ramionach, zresztą najgorzej było się przejść ulicą Paryską, gdzie po każdej stronie witały mnie szyldy takich sklepów jak Dior, czy Escada. Sen Kopciuszka. Praga to rzeczywiście piękne miasto, niezwykła architektura kamieniczek wciąż wprawiała mnie w zachwyt, lecz te tłumy cudzoziemców, ten kulturowy koktajl zdecydowanie nie wprawiał mnie w zachwyt. Praga za dnia, to "3 x Z": Za tłoczno, za głośno, za drogo. I tak na prawdę nie da się poznać żadnego kraju, dopóki nie przejedzie się komunikacją miejską czy też trafi do jakiejś pipidówy. Niestety nie miałam okazji skorzystać ani z komunikacji, ani trafić do jakiejś czeskiej wsi. Pierwszego dnia w Pradze miałam mieszane uczcucia, miasto urzekało swoją urodą, ale odstraszało hałasem. Następnego dnia również zwiedzaliśmy zabytki, było gorąco i szybko, choć udało się nam obejrzeć dużą część zabudowy, tak naprawdę niewiele z tego pamiętam. Wiem jedynie, że nigdy więcej nie chcę już jechać gdziekolwiek z taką zorganizowaną wycieczką, w moim wypadku grozi to zbiorową masakrą. Drugiego dnia miałam dosyć tych wszytskich ludzi do tego stopnia, że w chwilach wolnych nie robiłam nic innego poza myśleniem jak można ich zabić, żeby było cicho i czysto:P Zartuju, ale zła byłam bardzo, po części na to, że ktoś mi mówił, że w tej, a tej godzinie zwiedzamy katedrę, później mamy 15 minut wolnego i a piać w kółko to samo. Nie było czasu na przystojnych Czechów, których zresztą w samej Pradze ze świecą szukać. Urzekła mnie natomiast atmosfera, która panowała w pewnej słynnej ponoć na całe Czechy piwowarni "U Fleka", która to rzekomo istnieje od XV wieku. I choć mi samej niedane było zakosztować złocistego trunku, to upiłam się atmosferą! Genialnie! I kelnerzy przystojni:P! Ogólnie, gdy wracaliśmy już stamtąd panował cudny klimat, była okolica godziny 21:00. Ulice były puste, ulice były ciche, czasami mijaliśmy Czechów - było tak jak bym sobie tego życzyła. Trzeci - ostani dzień w Pradze był jedną wielką gonitwą, która zdecydowanie mi do gustu nie przypadła. Mimo uroku wieczoru poprzedniego, nadal chciałam zabić pół wycieczki łącznie z przewodniczką, lecz czasu nie miałam. Ogólnie jakoś przeciekał mi on przez palce, zanim się obejrzałam, była w drodze do Szklarskiej Poręby, gdzie miliśmy spędzić następną noc. Gdy dotarliśmy była 19 z minutami, w planie wycieczki był tzw. "czas wolny". Jako, że mama postanowiła go spędzić bez mojego towarzystwa, ku mojej uciesze mogłam iść na miasto wyrywać niewinnych turystów:P Wszystko sobie ładnie rozplanowałam. Na początku szybki prysznic, później przebrałam się, wymalowałam i wyparfumowałam. Puściłam oczko do lustra i rzekłam - nikt Ci się nie oprze:P Podwędziłam z walizki butelkę czeskiego "Kozla"(jej brak był właściwie niewykrywalny z powodu ilości innych butelek:P)zapakowałam do torby i ruszyłam. Plan był taki: obalić Kozła w parku na odwagę i pójść do jakiegoś pubu, na sok, albo coś mocniejszego. W rzeczywistości akcja jednak rozegrała się następująco. Przez godzinę chodziłam w tę i nazad w poszukiwaniu jakiegoś przytulnego pubu z Kozlem w torbie, w rezultacie wylądowałam na ławce w parku, gdzie łudziłam się, że może ktoś zechce się ze mną zapoznać:P Kozel ciągle leżał w torbie. W końcu zrezygnowana, lekko wkurzona szczególnie na siebie usiadłam na ławce wis a vis posterunku policji. Postanowiłam wypić Kozła. Tak, dobrze czytacie, na ławce, 20 metrów od komisariatu. Z początku miałam mały problem z kapslem, nadal nie noszę przy sobie otwieracza do piwa, więc najsampierw próbowałam otwierać o drewnianą ławkę, czyli trochę pochuliganiłam, bo na ławce pojawił się mały wyryty wzorek, w końcu jednak poszłam po rozum do głowy i otworzyłam nielegalny trunek o murek.  Na szczęście nic się nie wylało, ja spokojnie usiadłam na ławce i zakrywając torbą butelkę, sączyłam napój, który miał wprowadzić uśmiech na moją zmęczoną facjatę. Niestety minęły bezpowrotnie czasy, gdy jedno piwo potrafiło sprawić, że rozmawiało się z gołębiami. Ala zrezygnowana postanowiła wrócić do hotelu, przezornie żując gumę. Okazało się jednak, że nie pamięta drogi. Wiedziała jedynie, że musi iść pod górę. Byłby to ważny trop, gdyby właśnie nie znajdowała się w Szklarskiej Porębie. Błąkała się tak dobrą godzinę, w międzyczasie wpadła nawet na pomysł by pójść do pobliskiego posterunku, lecz jakoś jej odwagi zbrakło, w końcu, gdy po raz trzeci spytała się przypadkowych spacerowiczów, trafiła na właściwą drogę. Że jednak czasu jeszcze miała wiele, a przy jej hotelu stał kościół i zwykle po spożyciu alkoholu zawsze dostępowała jakiejś dziwnej refleksji nad swoim żywotem, to i usiadła przed ołtarzem Maryji i myślała. O czym - już nie pamięta. Może czekała na jakieś objawienie, cudowne nawrócenie, to jednak nie nadeszło. Naszła ją natomiast myśl, by napisać list. Nie wiadmo do kogo, nie wiadomo w jakim celu. Zabazgrała całą kartkę użalaniem nad swoim grzechem. Taki to pijacki nastrój. Kartkę zostawiłam pod wazonem, wróciłam do pokoju i poszłam spać. Nie wyspałam się tej nocy, znów byłam zła i znów było mi zimno, a czekało mnie tego dnia jeszcze zwiedzanie Wrocławia. Zawsze chciałam zwiedzić to miasto, lecz tego dnia, miałam ochotę jedynie spać, to też niewiele starałam się zapamiętać. Natomiast Panorama Racławicka to cudo! Naprawdę robi wrażenie. No, ale wkrótce trzeba się było zbierać, przede mną była 10 godzinna jazda autobusem. Właściwie nie dłużył mi sie ten czas, na zmianę "spałam" zwinięta w kłębek, oglądałam idiotyczne filmy puszcane przez pania przewodnik i czytałam jakieś romansidło wypożyczone przez moją mamę (strona 204 najlepsze momenty;)). W końcu dotarłam do Olsztyna, nie zdążyłam nawet się wykąpać, wykończona padłam na łóżko.

Obserwacje:

Jak poznać Polaka za granicą?
- Po kiczowatych jeansowych koszulach i kurtkach.

Jak poznać Polaka w czeskim Tesco?
-Po koszyku pełnym alkoholu.

Jak poznać Polaka przy stole szwedzkim?
-Robi sobie kanapki "na drogę".

No to gratuluję wszystkim tym, którzy dotarli aż tutaj.