Pewna dziewczynka bez brwi

Drodzy czytelnicy, spójrzcie w komentarz. Nie wiem ile mi jeszcze czasu zostało, lada moment pewnie mama mnie stad odbierze, więc nie mogę zawrzec się w żadnej dłuższej wypowiedzi. Szkoda, głupio zrobiłam. Z ocenami w szkole tez najlepiej nie jest, dlatego muszę się skupić na nauce. O moim spadającym poziomie świadczy chociażby to, że wczoraj oglądałam finał "Tańca z gwiazdami". Nie mogłam się oprzec, by nie zobaczyć boskiego Krzysia. Własciwie szkodami chłopaka, do Sejmu się nie zakwalifikował, "Taniec z gwiazdami" się skończył, to co on biedny ma robić. Dobra, głupoty, oczywiscie może wyjśc za mnie, bzdury. Może bede już kończyć, bo gdy za długo nie mam do czynienia z komputerem, to popadam w słowotok i chcę mówić o wszystkim...  Misie drogie, piszcie do mnie na mejla, chociaz trochę pociechy mi dajcie...

O matko, spoglądam własnie na zdjęcia z koncertu, które pojawiły się na stronie MOK - u i niestety stwierdzam, że nie udało mi sie uniknąc pana fotografa. Na jednym ze zdjęć gdzieś w tle pręży się moja ręką, a na kolejnym, o zgrozo, ukazana zostaje pełna skupienia twarz. Pozostaje mi jedynie nadzieja, że jest to strona nie jest to strona popularna. I z pewnością nie jest, bo bądźmy szczerzy, MOK nie ma jakiegoś nadzwyczaj ciekawego repertuaru, tak samo zresztą jak TVP3, więc nie mam się co obawiać tego niefortunnego reportażu (przy okazji, tajne źródła donoszą, że bedzie to jednak piątek lub sobota). Repertuar całkiem reprezentatywny ma za to Ala, jeśli mówimy o jej pomysłach. Jednak wiadomo juz niestety, że jej najnowszy pomysł nie wypali. Choć "nie wypali" nadaje temu stwierdzeniu wydźwiek pejoratywny, a jest to jak najbardziej wrażenie mylne. Należy zatem wyjaśnić dlaczego pomysł "nie wypali". Miało się w końcu walić i palić a i tak by to naszej Alutce nie przeszkodziło, więc cóż się stało, że zmieniła ona swoje plany? Przede wszystkim cel jej wycieczki okazał się być celem ruchomym, co więcej wyszło na jaw, że tenże ruchomy cel przyjedzie do Olsztyna i zrobi to własnie w piątek...w czasie lekcji. Zasadniczo w rozpacz bym nie popadła, gdyby uczynił to jednak w czasie wolnym od szkoły, ale nie ukrywam, że ta pora przyczynia się w pewnym stopniu do wzrostu poziomu adrenaliny w moim organizmie i może być przyczyną pojawienia się całkiem nieprzewidzianych okoliczności. Jako, że Ala jest dzieckiem wyjatkowo problemogennym, nie mogłaby i tym razem uniknąć sytuacji sprzyjającej kłopotom. Do szkoły pójdzie, bo jakże to tak, lekcje w sposób nieuzasadniony opuszczać? Nadejdzie jednak taka godzina, gdy Alutka poczuje konieczność wyjścia i w sposób jeszcze nie ustalony, ze szkoły się pospiesznie ewakuuje. Przy obecnej ilości opadów atmosferycznych, czołganie się pod bramką wydaje się być przyjemnością wątpliwą. Z mojej dzisiejszej obdukcji(?) wynikałoby, że jednak wspinaczka po siatce, a właściwie samej bramce byłaby sposobem godnym uwagi. Forsować ochroniarza w kazdym razie nie zamierzam. Jakoś to będzie, w najgorszym wypadku wizyta u pani dyrektor będzie, ale warto się chyba w końcu poznać :> Musi zresztą jakoś być, bo po całej tej akcji czekają mnie jeszcze tego popołudnia pierwsze zajęcia na Uniwersytecie. Tak, tak, sprawa się w końcu rozwikłała, Dreikopel zeszłego wtorku przekazał mi karteczkę, na której zawarte było, że w piątek o godzinie 15:30 będe miała wykład niejakiego dr Lecha...nazwiska nie spamiętałam. Ciekawie się zapowiada, choć szczerze mówiąc nie czuję się na siłach. Obawiam się, że zostałam wytypowana z czystego przypadku, sami zresztą przyznacie, że inaczej tego nazwać nie można. Pójde jednak, zobaczę, może mnie nie zjedzą, może dr Lech okaże się być przystojnym brunetem:> Niestety, realia zapewne są brutalne i nie sądzę aby facet z tytułem doktora mieścił się w przedziale < 30. Przede wszystkim jednak myślę, że dość korzystnym byłoby uzmysłowić sobie, że droga Alutko, nie idziesz tam szukać męża, tylko się uczyć. Amen.

E tam, jak życie znam pewno i tak będę sie doszukiwać jakiś Potencjalnych Obiektów Westchnień. A właśnie! Skoro już jesteśmy przy tym mianie. Oczom nie dowierzałam, gdy wczorajszego dnia zobaczyłam na rozpisce zastępstw nazwisko pana R.(którego ponoć już nie molestuję wzrokiem i który to rzekomo jest mi zupełnie obojętny)(tak, to bardzo niezręczne pisać o tym, wiedząc, że wśród czytelników jest jego kolega z pracy) przy mojej klasie. To niedowierzanie zresztą połączyło się z pewnym niekontrolowanym wyrzuceniem rąk w górę w geście tryiumfu (a może triumfu?), co spotkało się zresztą z pewną trwoga i zdziwieniem dyżurnych, którzy w tamtym czasie znajdywali się w pobliżu. Oczywiście, pierwsze o czym pomyślałam, to żeby zając miejesce w pierwszej ławce i mrugać do niego oczami, ale niestety będąc realistką szybko od tego pomysłu musiałam się odwieźć. Zresztą, wianuszek dziewczyn, tak głodnych wiedzy matematycznej, który zwykle otacza pana R. skutecznie mnie odstręczał

I co? I lipa, nie będzie wagarów z PKP, choć tą stratę rekompensuje mi wystarczająco rzecz inna, właściwie nie rzecz, a osoba. Póki co PKP podziękujemy, może innym razem, a mam dziwne przeczucie, że tych razów zdarzy się jeszcze kilka. Ala owszem grzecznie na lekcje w piątek pójdzie, lecz nadejdzie taki moment, że z tych lekcji będzie usiłowała - mówiąc najprościej - nawiać. Okazuje się bowiem, że Paweł znów nogę w warmińskiej stolicy postawi i niestety (choć pojęcie niestety jest tutaj pojęciem jak najbardziej względnym) zrobi to podczas lekcji. Warto zadać pytanie: po co własciwie sobie życie utrudniać i kombinować z ucieczką, jeśli można bez problemu najmniejszego tego dnia po prostu do szkoły nie trafić? Tak, Ala życie sobie utrudniać lubi, trzeba przyznac, poza tym za oknem zaczęła niemiłościwie nam panować zima, a z przyczyn prozaicznych wtenczas bym w domu siedzieć nie mogła, więc zostawałoby mi jedynie koczowanie na jakimś przystanku. Uznałam zatem, że więcej pożytku będzie z mojej obecności na pierwszych lekcjach, tym bardziej, że zalicza się do nich Łacina. Problem pojawia się natomiast wtedy, gdy zadamy pytanie, w jaki cudowny sposób tym razem będę próbowała się wydostać. Przy obecnej ilości opadów atmosferycznych, czołganie się pod bramką wydaje się być przyjemnością wątpliwą. Z mojego dzisiejszego obeznania sytuacji wynikałoby, że jednak wspinaczka po siatce, a właściwie samej bramce byłaby sposobem godnym uwagi. Forsować ochroniarza w kazdym razie nie zamierzam. Szczerze mówiąc mam złe przeczucia, ale moje przeczucia zwykle są uzależnione od stopnia w jakim się wyspałam. Dzisiaj niekoniecznie mi się to udało, w związku z czym cały dzień chodziłam nieprzytomna i zła. To właściwie cud, że nikomu krzywdy nie zrobiłam. A byłam bliska. Czy to normalne wśród dziewczyn żeby bawić się włosami koleżanki? Czy całkowicie pospolitym jest zwyczaj przytulania się do siebie i robienia idiotycznych min? Nie sądzę, a nawet jeśli, to ja sobie tego nie życzę. Szkoda, że nie potrafię tego wyartykułować słowami, gdy zachodzi taka potrzeba. Swoją drogą ciagle zadziwia mnie, w jak łatwy sposób można wkupić się w łaski większości ludzi. Wystarczy słuchać, niekoniecznie rozmawiać, opowiadac o sobie. Większość ludzi cierpi na potworny niedosyt zrozumienia, wysłuchania. Jakaż to wielka szkoda, że to właśnie ja najczęsciej padam ofiarą tego niedosytu, jakaż to niepowetowana strata, że nie potrafię być opryskliwa. Ale to predzej czy później wyjdzie na wierzch, w końcu prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa i to wtedy, gdy najmniej się tego spodziewamy. Niewątpię zatem, że czeka mnie powtórka z gimnazjum, choć póki co nie zdążyłam jeszcze nikogo

Lipa drodzy czytelnicy, lipa. Wagary z PKP tego piątku do skutku nie dojdą, ale rekompensatę mam całkiem godną. No, z tym, że będe musiała poświęcić jej kilka moich lekcji. Jak się domyślacie rekompensata jest mężczyzną i nazywa się Paweł. Jako, że lubie sobie zycie utrudniać, na lekcje jednak pójdę, z tą różnicą, że po pewnym czasie będę się musiała ewakuować. Bardzo możliwe, że w związku z ewakuacją bedą problemy, ale gdyby problemów nie było życie byłoby zbyt monotonne. Właściwie czołganie się pod furtką, przy tej ilosci opadów atmosferycznych jest przyjemnością wątpliwą, ale innego wyjścia nie widze, no może rozpatrzę możliwość wspiecia sie po siatce, zobaczymy. W kazdym razie okazji do spotkania się - nie przepuszczę. Tak poza tym, to słychać u Alutki naszej niewiele. Dzisiaj miała sposobność osobiscie poznać panią Skrzynecką (nie zdziwiłaby się, gdyby to jednak nadal była panna:>) i nie wspomina tej chwili miło. Niby słusznie zostałam wypedzona z czytelni z powodu, że właśnie jedna z klas rozpoczynała tam lekcje, jednak sposób, w jaki to zrobiła pozostawiał wiele do życzenia. Było to wyproszenie z pewną nutą drwiny. Czepiam się tej kobity, pewno że się czepiam. Jak życie znam, żadnej drwiny nie było, ale moje nadwrażliwe ego musiało się poczuć dotknięte. Na szczęście był to jedyny niekoniecznie miły incydent tego dnia, a dzień ten - muszę przyznać - obfitywał w wiadomosci bardzo dobre. Najsampierw dowiedziałam się

Coraz większą mam ochotę wyjechać. I tą ochotę spełnię, choćby się waliło i paliło, nadchodzi pora na małe hedonistyczne co nieco. Zdarzy się to w piątek. O godzinie wczesnoporannej wsiądę do pociągu. Mniej więcej wiem już gdzie ten pociąg będzie zmierzał, tym razem nie będzie to Toruń. 2 i pół godziny z charakterystycznym stukotem, książką w łapie i jesienią za oknem. Czuję już dreszcz emocji, obym tylko po tym wszystkim nie poczuła skórzanego pasa na moim tyłku. Zasadniczo bedzie to już dzień po wywiadówce, więc do czasu kolejnej będę mogła pomyśleć nad tym jak to wyjaśnić. Jedynie lekcja Łaciny, która mi przepadnie, budzi pewne moje wątpliwości, czy aby jest to odpowiedni dzień na ucieczkę. Z dugiej jednak strony, niespecjalnie jestem przekonana do ucieczek w środku tygodnia, a opcji, że odpuszczę sobie wagary z PKP, wogóle nie biorę pod uwagę. Zobaczę zresztą jak sytuacja przedstawiać się będzie za kilka dni. Póki co na głowie mam sprawdzian z chemii, na który - a jakże by inaczej - nie umiem nic, jednak liczę na to, że uda mi się opanować tą tajemną wiedzę dzisiejszego wieczoru. Powinnam była się za to wziąźć wczoraj, lecz jak pisałam, byłam całkowicie zaaferowana koncertem, który ku chwale Ojczyzny poszedł dobrze, ale po osiedzeniu 6 godzin w spichlerzu nie miałam już siły na naukę. Zdołowała mnie poza tym rzecz inna, chyba jako jedyna siedziałam tam samotnie. Reszta pospraszała swoje połowice, swoich przyjaciół, kolegów, a obok mnie nie było nikogo. Szkoda. Było do bani. Bo nikt po główce nie pogłaskał i nie powiedział, że byłam zjawiskowa. Kurdę, nie po to siedziałam przez 2 godziny w wannie, nie po to wysmarowałam sobie twarz mazią niewiadomego pochodzenia i nie po to od grania zrobiły mi się odciski, by tamtego wieczoru samotnie wyjść niezauważoną. Musiałam to odreagować, pech chciał, że w zasięgu mojego wzroku znalazł się McDonald. Pochłonęłam 3 cheeseburgery, owocojogurt i szejka czekoladowego...małego - jedynie ze względu na to, że skończyły mi się fundusze. W razie przeciwnym bardzo możliwe, że szejk byłby duży i wzięłabym jeszcze happymeal'a...Zamierzony efekt został jednak uzyskany. Skutecznie zagłuszyło to moją samotność. Po skonsumowaniu wszystkich tych łupów więcej uwagi musiałam poświęcić temu, by przypadkiem nie zwrócić treści żołądka, ale mimo to, tamtego wieczoru niestety namacalnie poczułam, że moja słynna samotność nie jest fikcją literacką. Niestety wyjscia nie ma i trzeba z tym jakoś żyć, bo nie zamierzam się cywilizować. 2 czy 3 dni w miesiącu, gdy zdarza mi się pomyśleć, że życie jest bez sensu, mają się nijak, do tych dni 27, gdy cieszę się swoim brakiem jakichkolwiek więzów i zmartwień z nimi związanych. Tylko Alutka, kogo ty chcesz przekonać? Coś Ci nie wyszło...

Się masz, witam Cię, piękną sprawę mam. 
Pakuję bety swe i leć ze mną w dal.     
Rzuć kłopotów stos, no nie wykręcaj się,
Całuj wszystko w nos,                   
Osobowym drugą klasą przejedziemy się.  

Na Mazury, Mazury, Mazury,              
Wypływamy tą łajbą z tektury,           
Na Mazury, gdzie wiatr zimny wieje,     
Gdzie są ryby i grzyby, i knieje.       
Tam gdzie fale nas bujają,              
Gdzie się ludzie opalają,               
Wschody słońca piękne są                
I komary w dupę tną,                    
Gdzie przy ogniu gra muzyka             
I gorzała w gardle znika.               
Pan leśniczy nie wiadomo skąd           
Woła do nas "poszli won!"               

Uszczelniłem dno, lekko chodzi miecz,
Zęzy smrodów sto przewietrzyłem precz,
Ster nie spada już i grot luzuje się
Więc się ze mną rusz,
Już nie będzie tak jak wtedy, nie denerwuj się.

Na Mazury, Mazury...

Skrzynkę piwa mam, ty otwieracz weź,
Napić Ci się dam tylko mi ją nieś.
Coś rozdziawił dziób i masz głupi wzrok,
No nie stój jak ten słup
Z Węgorzewa na Ruciane wykonamy skok.

Na Mazury, Mazury...                

Pan Władca uda, że nie czytał pierwszej części mojego wpisu...

Taaak, to teraz Pani Redaktor odpowie na komentarz. Zawsze lubi ten moment. I jest to główny dowód na to, że wpisy czytelników nie są jej obojętne. W przeciwnym razie machnęłaby ręką, powiedziała "niech sobie idioci komentują, ja mam to gdzieś", ale tak oczywiście nie jest. I nie jest tak, że gdy kobieta do mnie mówi, ja się odwracam i zaczynam robić cos innego. Słucham, obserwuję, wyciągam wnioski, lecz może rodzaj żeński jest dla mnie bardziej przewidywalny, dlatego mnie nuży, dlatego wzbudza moją niechęć. Rodzaj żeński, w kazdej postaci, stanowi również moją konkurencję, którą odczuwam świadomie lub nie. Moje zachowanie względem kobiet to najprymitywniejszy przejaw kompleksów. Tyle w tym temacie, dlatego drogie panie trzeba przyjąć do wiadomości, że Alutka to postać karykaturalna o poglądach wziętych z odległego kosmosu (slangowo "wyjeb***** w kosmos"). Komentować i komentować i komentować i wytykać , wytykać, wytykać. Bo nie wiem, czy państwo zauważyli, ale istnieje takie przeświadczenie, że jeśli ktoś kogoś upomina, karci, karze, to później może mieć poczucie winy, a w sytuacji odwrotnej, gdy z kolei głaszcze się po główce, wynagradza, chwali, wszyscy mają poczucie, że jest cacy. A to wcale tak nie jest, odpowiedzialność za chwalenie powinna być duzo większa od tej za karcenie. Dobrym słowem rozbudza się bowiem nadzieję, czasami całkowicie zbędną, czasami przypadkiem, ale ona jest już obudzona, ona egzystuje i nakazuje nam działać. Przychodzi jednak chwila prawdy, gdy ktoś jednym słowem wszystko to miażdży i nie robi tego zawiścią, lecz czyni to najzwyklejszą prawdą. Inna sprawa, że różni ludzie, różnie reagują na wytykanie i chwalenie. Mnie to psuje, rozleniwia, ja potrzebuję ciągłego czepiania się, bo to wskazuje mi te elementy, które powinnam w sobie, swoim stylu zmienić. Oczywiście, prawdę można przekazać na tysiąc sposobów. Niektórzy szczególnie upodobali sobie sposób chamski i jest to jedyny sposób przekazywania, który spotyka się z moją dezaprobata, który z czystym sumieniem ignoruję. O matko, ale Alutka nam ton przybrała:P Lubi nam Alutka mędrkować, oj lubi i to również należy traktować z przymrużeniem oka, a najlepiej oczu dwóch (obu?). 16 minut - nowy rekord.

Zabiję kiedyś tego człowieka! Własnie wróciłam po ciężkim dniu w szkole do domu. Zmęczona, lecz szczęśliwa, bo nie dość, że deklaracja fizyczki okazała się jedynie pogróżkami i do żadnej tablicy wzięta nie zostałam, to zakończyłam dzisiejszy dzień z kontem czystym, a pewna byłam, że powiększy się ono o conajmniej dwa ndst. Właściwie ta obawa była tak realna i strach przed tym tak potężny, że nie zważając na okoliczności chciałam nawiać ze szkoły. Co tu się tłumaczyć, zwykły instynkt samozachowawczy. Musiałam jednak postawić sobie pytanie, co będzie gorsze: 3 pały, czy może konieczność spania pod mostem, gdy mama wróci z wywiadówki. Uznałam, że nie posiadam dostatecznie ocieplonego kartonu, dlatego postanowiłam zacisnąć zęby i dzielnie przyjmować do świadomości kolejne gole, które tym razem z rękawa miały sypać: pani polonistka za brak pracy domowej, pani anglistka za brak podobny i wyżej wspomniana pani od fizyki. Oczywiście to i tak było założenie optymistyczne, bo nikt przecież w stanie przewidziec nie jest, czy aby pan Informatyk (dobra, Władca Pierścieni niech będzie) nie zapragnie, w najmniej spodziewanym momencie odpalić muzykę z "Powrotu Króla", która jest jednoznaczna z koniecznością wyciągniecia wirtualnego długopisu i przelaniem swojej wiedzy lub jej braku w specjalnym mejlu do straszliwego Władcy, która to wiedza bedzie oczywiście sprawiedliwie oceniona. Nikt także nie jest w stanie przewidzieć, czy aby pani od historii nie uzna pewnego szarego listopadowego dnia, że warto by zrobić kartkówkę. Tego nie wie i prawdopodobnie nigdy wiedzieć nie będzie nikt, dlatego rokowania na ten dzień naprawdę pozostawiały wiele do życzenia. I byłam gotowa, byłam gotowa w ułamku sekundy chwycić swój płaszcz i w tempie nadwyraz szybkim ewakuować się z miejsca mojej być może przyszłej klęski. Miejsce, w które bym się w tamtej chwili udała, myślę, że dla nikogo nie byłoby zaskoczeniem. Oczywiście dworzec i mało znaczyło to, że miałam w portfelu jedynie 10 złotych, gdyby pojawił się jeden mały impuls gotowa byłabym i nawet się zapożyczyć, ale mały impuls spał... Gdzie Ala wybrałaby się mając 20 złotych? Do Orzysza. Zapewne wiele ta nazwa państwu nie mówi i ja nie mam tego za złe, w swojej wspaniałomyślności. Orzysz to maleńkie miasto(?)położone gdzies w północnej Polsce, jedyne co wyróżnia je spośród reszty maleńkich miast położonych w północnej Polsce, to fakt, że było to miejsce zamieszkania mojego taty, dziadka, prababci, pradziadka i rzecz najważniejsza...sam Bach w nim obecnie przebywa. W całej swej desperacji napisałam nawet smsa do niego, prosząc by od wyżej wymienionego pomysłu mnie odwiódł...i zrobił to całkiem skutecznie, bowiem nie odpowaiadał na tegoż smsa do godziny 11, gdzie już cała sprawa była rozstrzygnięta (a jak się okazało spał do tegoż czasu). Zatem Ala grzecznie w szkółce siedziała i dzieki Bogu nie poniosła żadnych konsekwencji swojego braku pomyślunku, który przejawiła wczoraj nie zaglądając do żadnego zeszytu, prócz tego od fizyki, z którego zresztą niewiele rozumiała i wydawac by się mogło, że 3 godziny, które sam Ojciec Dyrektor poświęcił jej na tłumaczenie, na niewiele się zdały. Jedno było pewne, wiedziałam już, że miony(czy ktos zresztą wie, co to jest?) nie są składnikami budulcowymi wymion. Gdy jednak skonfrontowałam moją wiedzę z wiedzą innych osób, uznałam, że nie tylko ja nie jestem w tej dziedzinie szczególnie biegła i towarzyszyło temu niesłychanie głębokie uczucie ulgi. Jak się zresztą okazało pani profesor zrobiła mi psikusa(rozkoszne słowo) i do żadnej tablicy mnie nie brała. Uff. I wyobraźcie sobie drodzy moi, wracam po dniu tak pełnym emocji do domu, jedyne o czym myślę, to kolejny odcinek Mody na Sukces, gdy nagle słyszę dźwięk mojej komórki. Nawet się ucieszyłam, bo to się często nie zdarza a i nie spotkałam się jeszcze by spam był przekazywany w rozmowach telefonicznych i już myślałam, że może jakiś książe z bajki próbuje się do mnie dodzwonić, gdy usłyszałam głos. Młody i to całkiem dobrze rokowało, lecz głos przedstawił się jako "Andrzej", a czy ktokolwiek zna księcia o imieniu Andrzej? Pełno ich było, ale żadnego Andrzeja nigdy historia w ich szeregach nie odnotowała. Andrzej gitarzysta, z którym mam grać w sobotę koncert w spichlerzu MOK - u, radośnie zakomunikował mi, że mamy próbę dziś na godzinę 20. O jak miło, jak wesoło, tylko dlaczego nikt nie raczył mnie uprzedzić? Dlaczego ten głupi NIKT nie powiedział, że nie ma mojego numeru, gdy specjalnie się o to dopytywałam? Panie Kowalski, pan sobie tak grabi u mnie... 

http://www.mok.olsztyn.pl/Archiwum/2007/imprezy/yamaha.html

Matko, znowu się zbłaźnię...

Zdarzyło wam się kiedyś wrzucić list do skrzynki i poczuć nieprzyjemną świadomość, że list ten był stekiem bzdur, który może zaważyć na jakimś ułamku waszego dalszego życia, pogorszeniu relacji z kimś? Czy mieliście kiedykolwiek ochotę urządzić zbrojną napaść na skrzynkę pocztową? Uczciwie przyznaję się - miałam. Wczoraj o godzinie 12:48, gdy ostatecznie pożegnałam się z pisanym w piątkową noc listem do Bacha W. Poczułam okropną bezsilność wobec tego faktu. Swego czasu pamiętam, gdy jeszcze każdego niedzielnego popołudnia w telewizji leciał "Jaś Fasola", w jednym z odcinków wyżej wymieniony miał problem podobny, co prawda teraz go już nie przytoczę, bo skończył mi się Bilobil, ale to co mi świta, to właśnie widok głównego bohatera zamknietego w skrzynce. Fakt, oni mają większe skrzynki. Nalezy jednak wspomnieć, że takie uczcucia miotają mną za każdym razem i gdyby kiedyś ktoś miał mi zakładać kartotekę, to byłoby to właśnie za niszczenie mienia publicznego. Jakoś to przeżyję, nie pierwszy to już list. Domyślacie się zapewne, że zaraz napiszę:"ale jutrzejszego dnia w szkole już nie"... Zasadniczo chciałam to zrobić, pozwolę sobie jednak po raz kolejny nie przynudzać. To dość zaskakujące, że w niemal każdej notce wspominam o szkole, być może to konsekwencja tego, że jest to tak skrajnie odmienne miejsce od tego, które wyjęło mi z życiorysu 9 lat, lecz myślę, że warto z tym skończyć. Tak jak warto skończyć z OW, który zdążył już z pewnością uznać mnie za wariatkę. No dziecinada Alutka, dziecinada, a jeśli powiesz, że chcesz się zmienić, to będzie to bardziej nudne niż gdybyś znów zaczęła mówić o szkole, czego zresztą nie omeszkałaś już zrobić. Kropka w tym temacie. Ostatnio zastanawiam się nad poczytalnością (nie-poczytnością) moją. Z wnikliwych obserwacji prowadzonych na przestrzeni minionych kilku miesięcy, wyciagam wnioski jakobym zachowywała się dziwnie. I to dziwnie należy traktować jako słowo o zabarwieniu pejoratywnym. W moich oczach zauważam niebezpieczny błysk. Dodatkowo myszy...Nie, białych myszek (jeszcze) nie widuję, lecz właśnie tej nocy, gdy obudziłam się o 2-ej słyszałam tupot jakichś stworzeń, prawdopodobnie myszy. Zdawało mi się, że jego źródło tkwi na strychu, lecz gdy dnia następnego weszłam tam celem sprawdzenia ewentualnych śladów działalności intruzów, nie doszukałam się niczego, żadnych poszaropanych zeszytów, nadgryzionych kartonów, ani jednego brązowego bobka. Kto zatem był autorem tych nocnych odgłosów? Chyba ciężko byłoby uwierzyć, że myszy najzwyczajniej znalazły się tam by urzadzać sobie wycieczki krajoznawcze, nie chcąc nic nadgryźć. Wszystko wydaje się być pod kontrolą, nie krzyczę na widok pilota od telewizora "wafelek! wafelek!" i nie wkładam go sobie do ust, ale jesli rzeczywiście moja osobowośc uległa jakiemuś uszczerbku, na skutek wielu dziwnych i niepowołanych zdarzeń z przesłości czy to odległej, czy też tej bliskiej, warto byłoby w porę zareagować, napchać się Prozaciem jak witaminą C. Jak odróżnić kontrolowane osobliwości, od mimowolnych, nieświadomych zachowań prowadzących do ośmieszenia? Inna sprawa, zupełnie zabawna, że Alutka ubzdurała sobie, że to własnie ludzie szaleni bywają geniuszami, dlatego gotowa jest popaść w głęboką depresję by tylko zyskać coś z samego Schopenhauer'a... (ale przyszpanowałam:P)

Mogę zacząć lamentować, że życie jest nudne, ale najzwyczajniej mi się nie chce. Nie chce mi sie również podnieść tyłka z fotela i napisać listu, który od kilku dni jestem komuś winna. Nie zrobiłam dzisiaj nic pożytecznego, co więcej, cofnęłam się o 6 miesięcy, do czasu, gdy przesiadywałam na randkowych portalach. Straszne. Na nowo założyłam profil, wstawiłam zdjęcia, na nowo muszę się zmagac z dziwnym uczuciem "a nuż napisze ktoś sensowny". Wszyscy ludzie inteligentni niestety wiedzą, że takie myslenie z góry skazane jest na niepowodzenie, bowiem portale randkowe to siedlisko wszelkiej maści zboczeńców i kastratów, o czym już niejednokrotnie wspominałam. Przed chwilą napisał do mnie jakiś Maciuś z Legionowa i już żałuję, że wznowiłam swoją działalność. Ratunku...Oni są jednak obcy, żenujący.

To "kiedyś" zawarte w komentarzach wydaje się być tak odległe w czasie, że nawet nie zabrzmiało jak pochwała(?). Z drugiej jednak strony, biorac pod uwagę, że w dzisiejszych czasach pisać książki może nawet taka pani Masłowska(ostatnio krew mnie zalała, gdy zobaczyłam ksiązkę jej autorstwa w szkolnej gablotce "Warto przeczytać"), co więcej ktoś docenia jej twórczość nagrodą Nike, to pomysł ten nie wydaje się być tak całkowicie oderwanym od rzeczywistości. Niepokoi mnie jednak to, że pan Informatyk alias Władca Pierścieni rozmawia na mój temat z jakąś bliżej nieokresloną osobą. Znaczyłoby to bowiem, że ta bliżej nieokreślona osoba zna moją postać, a to z kolei rodzi pytanie, skąd tą postać zna, czy aby przypadkiem nie z blogu? Zdaje się, że moje przypuszczenia odnośnie zdemaskowania Alutki są błędne, mają zbyt mały zakres ludzi, którzy mogą wiedzieć aż za dokładnie, kim jestem, kim byłam i kim być zamierzam.

To "kiedyś" zawarte w komentarzach wydaje się być tak odległe w czasie, że nawet nie zabrzmiało jak pochwała(?). Z drugiej jednak strony, biorac pod uwagę, że w dzisiejszych czasach pisać książki może nawet taka pani Masłowska(ostatnio krew mnie zalała, gdy zobaczyłam ksiązkę jej autorstwa w szkolnej gablotce "Warto przeczytać"), co więcej ktoś docenia jej twórczość nagrodą Nike, to pomysł ten nie wydaje się być tak całkowicie oderwanym od rzeczywistości. Niepokoi mnie jednak to, że pan Informatyk alias Władca Pierścieni rozmawia na mój temat z jakąś bliżej nieokresloną osobą. Znaczyłoby to bowiem, że ta bliżej nieokreślona osoba zna moją postać, a to z kolei rodzi pytanie, skąd tą postać zna, czy aby przypadkiem nie z blogu? Zdaje się, że moje przypuszczenia odnośnie zdemaskowania Alutki są błędne, mają zbyt mały zakres ludzi, którzy mogą wiedzieć aż za dokładnie, kim jestem, kim byłam i kim być zamierzam. Nie warto się jednak nad tym zastanawiać, prowadzić by to mogło do psychozy, a mi wystarczy moja nieudokumetowana hipochondria, której dowodem na istnienie jest chociażby to, że własnie wmawiam sobie iż na nią cierpię. Ale jak inaczej wyjasnić to, że jestem święcie przekonana, jakobym miała astygmatyzm, zeza i astmę, a gdybym się postarała, to i menopauze bym sobie wmówiła? Cóż, różni ludzie mają różne odchyły, swoją drogą juz od czasu dłuższego wycieczka do szpitala na ul. Wojska Polskiego (psychiatryk) mi się marzy, niekoniecznie jako pacjent, zwykła wizytacja myślę, że w zupełności by mi wystarczyła. Wbrew pozorom nie kpię, najzwyczajniej osoby chore pod tym wzgledem wydają mi się być niesłychanym źródłem inspiracji. Wiem dziwić może, że osoba, która na widok pilota wykrzykuje "wafelek! wafelek!", jest przeze mnie postrzegana w ten sposób, ale niech państwo sami się przyjrzą pierwszej z brzegu antologii wybitnych pisarzy/malarzy/reżyserów, a prędzej czy później traficie na kogoś niezrównoważonego lub conajmniej alkoholika/narkomana. Gałczyński - alkocholik, Witkiewicz - alkocholik, Broniewski ponoć też. To nie oznacza, że chce pokazać, zbawienny wpływ alkoholu na wenę, próbuję udowdnić, że to, co rzeczywiście sprawiło, że obecnie przy ich nazwisku dodawane jest "wybitny" jest konsekwencją ich spojrzenia na świat. Spojrzenia diametralnie różnego, od tego, którym patrzy obywatel Kowalski codzień przesiadujący od 8:00 do 16:00 za biurkiem. To spojrzenie, zadziwienie, zadumę, trzeba w sobie kształtować. Idąc z pracy do domu, z domu do pracy zauważać fasadę